Vandaag twee jaar geleden was het zondag…
Deze opmerking zag ik eerder deze week ergens voorbij komen. Er was een prachtige foto bij geplaatst van een moeder met haar kind, slapend in bed. Heel vredig…
Het deed iets met me. Meer dan ik had verwacht, eigenlijk. Niet zozeer de foto raakte me, al vond ik die prachtig. Nee, de zin zelf bleef in mijn hoofd rond malen. Als een mantra weergalmde het in de spelonken van mijn brein: vandaag twee jaar geleden was het zondag…
Ineens viel het puzzelstukje op z’n plek. Vandaag twee jaar geleden werd ik alleen wakker in ons bed. Jij lag niet naast me en ik was volledig de kluts kwijt door de nare droom waaruit ik net was ontwaakt.
Waar ben je? Ben je al uit bed? Ik bleef stil liggen luisteren naar de geluiden van ons huis. Ik hoorde helemaal niets! En in bed niets anders dan twee luie katten en ikzelf, met mijn bezwete lijf en een vreselijke knoop in m’n maag. Langzaam kwam het besef dat je niet thuis was, maar in het ziekenhuis.
Twee dagen eerder was je onverwacht opgenomen omdat er op longfoto’s ‘vlekken’ te zien waren, waar men niet direct een verklaring voor had. Vlekken… Vlekken! Twee dagen met allerlei onderzoeken. Bloedonderzoek, urine op kweek, CT-scans, de hele malle molen ben je door gegaan in twee dagen tijd. En ik stierf ondertussen duizend doden. Ik had in mijn dromen je crematie al achter de rug en bleef achter als een jonge weduwe van een veel te jong gestorven man…
Gelukkig waren de uitslagen van het bloed en de urine goed. Geen kwaadaardigheden. De CT-scan gaf een ander beeld: geen vlekken maar vocht. En je hele rechter long was gereduceerd tot een verschrompelde versie van zichzelf. Natuurlijk hebben ze meteen vocht weggehaald en ook dat weer onderzocht. Ook ditmaal geen kwaadaardigheden.
Dus lag jij daar, blij dat er in elk geval niets ernstigs aan de hand was een beetje je lollige zelf te zijn in het ziekenhuis. Terwijl ik geen weg meer zag. Enkel nog beren. Maar je was verder keurig in orde: bloeddruk goed, hartslag keurig. Alleen was je zuurstof een beetje laag, zeker bij inspanning. En je was keurig stabiel.
Ik was zielsgelukkig en doodsbang tegelijk, want we wisten nog steeds niet wat er aan de hand was met je. Daar moesten de artsen nog over om de tafel. We hadden dus nog een flinke berg te beklimmen samen.
Die zondag, inmiddels twee jaar geleden, mocht je weer mee naar huis. Diezelfde avond sliep je weer naast me in bed en heb ik droomloos geslapen. Uitgeput, ongerust, en opgelucht. Alles tegelijk.
Hier, thuis… met jou.
Nu, na twee jaar, weet je wat het was? Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.
Hey, James! Nu, 2 jaar en een kijkoperatie en een uiteindelijke zware operatie kunnen de artsen nog steeds niet met 100% zekerheid zeggen wat de oorzaak was. Ze vermoeden een ‘persisterende lingvliesontsteking’. Die had hij ongeveer 5 jaar daarvoor gehad en dat is waarschijnlijk altijd blijven mokken. Daardoor is er littekenweefsel op het binnenste longvlies ontstaan en dat heeft de long samengetrokken… Dat longvlies is operatief verwijderd en de long is weer ontplooid, maar heeft helaas wel schade geleden. Nu heeft hij nog ongeveer 45% longcapaciteit. Maar conditioneel is hij net een racepaard. Hij speelt weer ijshockey en heeft daarnaast 2 x per week cardiotraining bij een longfysiotherapeut. Geloof me, hij heeft een betere conditie dan ik! ?