Rouwen 2.0

25 oktober 2016 door Zuster Klivia

Ook ik schilderde even gezellig mee.

De afgelopen week overleed mijn SchoRo. Schoonvader Rob.

Ik was hier dus even niet te vinden. Mijn hoofd zat te vol.

SchoRo is overleden na een lang ziekbed. De hele familie was dan ook oprecht opgelucht dat hij eindelijk losliet en ging.

Natuurlijk wordt er ook gehuild en is er ruimte voor verdriet.

Maar over de gehele linie, gaat iedereen er heel losjes mee om. Voor mij ook voor het eerst dat ik het zo meemaak. Dit rouwen 2.0. Ik houd ‘m erin!

Mijn schoonvader is nog thuis. Hij ligt opgebaard. In zijn lievelingstrui, in een kist met een glazen deksel. Sneeuwwitje zeg maar, maar dan minder aantrekkelijk.

Mijn schoonmoeder heeft eigenhandig zijn gezicht en handen opgemaakt met foundation, zodat hij eruit ziet alsof hij net terug is van een vakantie aan de Côte d’Azur.

Hem professioneel laten opmaken vond ze zonde van het geld.

‘Van dat geld kunnen we beter mooie wijnen kopen en na de crematie lekker het glas heffen…’ aldus schoonma.

Ik houd daar wel van, van dat nuchtere. Ook van het feit dat overal een grapje van gemaakt kan worden. Dat haalt het scherpe van beladen dingen af.

Vrijdag was ik er. De drie kleinkinderen en twee van de bovenbuurkinderen waren de kist en het deksel aan het beschilderen. Dat ging met vrij veel leven gepaard; ze kropen over de grond, om de kist heen. Terwijl schoonvader daar nogal dood lag te zijn. Het contrast was groot. Mijn zwager klopte ter verhoging van de feestvreugde zo nu en dan lekker hard op de kist. Waarop de kinderen “geschrokken” opsprongen.

Wij zaten aan de eettafel en dronken wijn. En er werd gelachen. En er werden herinneringen opgehaald.

Ik liet mijn powerpoint presentatie, die tijdens de plechtigheid afgespeeld gaat worden, zien aan mijn schoonmoeder (en Truus van de wijkverpleging, die ook even gezellig een wijntje kwam doen).

Bij alle foto’s was er een verhaaltje.

Ook de minder leuke dingen over mijn schoonvader kwamen aan bod. ‘Eigenlijk moet iemand nog even “Rob de Drukker” op de kist schilderen’ zei mijn schoonmoeder. ‘Want zo was hij. Moest er verhuisd worden, dan ging Rob even postzegels halen. Altijd drukte hij zijn snor’.

Ik vind dat mooi.

Ik houd er niet van, van ‘over de doden niets dan goeds’. Doden zijn ook mensen geweest. En mensen zijn niet perfect.

Vanmiddag wordt hij gecremeerd. Dat zal heus wel nog even emotioneel worden. Want hoe leuk je het ook aankleedt, de dood, het afscheid en het gemis zijn nou eenmaal geen peanuts.

SchoRo heeft overigens zelf de tekst op zijn rouwkaart geschreven. Die wilde ik u niet onthouden. Omdat de tekst zo mooi in balans is met hoe alles gaat, zo om zijn overlijden heen.

Lieve vrienden en familie, ik ben inmiddels koppie onder gegaan. Ik dank jullie dat ik één van jullie dierbaren mocht zijn. Willen jullie mijn crematie bijwonen? Het wordt vast heel gezellig. Heel veel liefs en geniet van het leven… Rob.