Naar aanleiding van de oproep bij één van mijn vorige blogs zijn er al vele verhalen op het redactieadres binnengekomen. Stuk voor stuk mensen die graag hun verhaal in de openbaarheid zouden willen vertellen maar om zeer begrijpelijke redenen wél volledig anoniem wensen te blijven. Voor die wens heb ik alle respect en dat is waarom ik als spreekbuis wil fungeren voor juist deze mensen. Zowel de moed om openlijk te vertellen wat er gebeurd is, als ook de kracht om na het gebeurde tóch weer op te staan en het leven goed te leven, is bewonderenswaardig.
De navolgende tekst is het intens verdrietige verhaal van een vrouw die haar beste vriend verloor door zelfdoding.
Dank aan en een warme omhelzing voor de auteur.
Niks meer.
Veel te snel reden we de weg op. “Rij eens wat rustiger,” riep ik geschrokken, “straks krijgen we een ongeluk!” Hij antwoordde kalm: “Als we nu gaan, dan gaan we in ieder geval samen.”
Misschien hadden toen de alarmbellen bij mij af moeten gaan. We keken elkaar aan. Hij remde af en verontschuldigde zich: “Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.”
Hij had wel vaker vreemde opmerkingen. Over alles. Ik besteedde er verder geen aandacht aan. De zon hing laag en ik genoot van het uitzicht. De mooiste zonsondergang die hij ooit had gezien, was op vakantie in Indonesië. Deze reis was magisch geweest, op één incident na. Tijdens het zwemmen had hij kramp gekregen en kon hij niet goed boven water blijven. Sindsdien was het zijn grootste angst om te verdrinken.
Eenmaal bij hem thuis bereidden we samen het eten. We gingen aan tafel. En praatten. Alles werd besproken. Het liep allemaal niet zo lekker bij hem. Maar zoals altijd zou hij er nu ook bovenop komen. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Hij had ergere tijden gekend. Het zou fijn als hij een vriendin had, zodat hij zich iets minder eenzaam voelde. Gelukkig was zijn trouwe hond er altijd, zij week nooit van zijn zijde en ging overal mee naar toe.
De avond eindigde met slap geouwehoer, gelach en het maken van toekomstplannen. Hij zou ook de ware tegen komen en dan zou ik getuige zijn op hun bruiloft. Het werd tijd om naar huis te gaan. Ik stapte in zijn auto en de rit terug verliep rustig. Bij het afscheid kreeg ik een knuffel en vertelde hij dat hij van mij hield. De avond had hem goed gedaan; hij bofte met zijn vrienden.
Een week later, rond een uur of tien ’s avonds belde zijn zus op.
“Weet jij waar mijn broer is?”
Die week ervoor kreeg ik hem niet te pakken, dat gebeurde wel vaker. Meestal nam hij vanzelf weer contact op. “Ik zou me niet druk maken, je weet hoe hij is,” probeerde ik haar gerust te stellen. Het hielp niet. Hij had haar een bericht gestuurd of ze naar zijn huis wilde komen om de hond eten te geven, hij zou voorlopig niet thuis zijn. Bij zijn huis aangekomen zag ze de hond, genoeg voer voor een paar maanden en een rare brief.
“Ik ben bang dat hij zichzelf iets aandoet, weet je waar hij kan zijn? Bij het water?”
Ik had geen idee, maar het bij het water leek mij erg onwaarschijnlijk.
Of had ze het toch verkeerd begrepen, te snel geoordeeld? De brief was niet aan haar gericht. Was hij gewoon bezig geweest om zijn gedachten te ordenen. Ze ging nog even bellen en vroeg mij om haar te bellen als ik iets van hem hoorde. Misschien nam hij wel op als ik hem probeerde te bellen. Dat deed hij niet. Ik werd onrustig.
Niet veel later kwam het bericht dat hij gevonden was. Hij had zich voor de trein gegooid. Enkele minuten nadat hij zijn zus het bericht had gestuurd. Een paar uur daarvoor had hij zijn werkbus bij het bedrijf neergezet en de sleutels door de brievenbus gegooid. Alles was geregeld, hij was klaar. Hij kon niet meer. Was op. Wilde niet dat iemand hem hielp.
Hij wilde niks meer.
Bron: vimeo still
Heb jij in het verleden te maken gehad met misbruik, intens verlies, mobbing of seksuele intimidatie en zou jij ook heel graag je verhaal in het openbaar willen vertellen, maar wil je liever niet herkend worden? Stuur je verhaal aan Leela via redactie@hoevrouwendenken.nl en wij zorgen ervoor, dat het geheel discreet én geanonimiseerd via Leela’s spreekbuis-account gepost wordt. Leela zal duidelijk maken, dat het om een ingezonden stuk gaat, maar jij blijft geheel anoniem, beloofd! Je krijgt vooraf altijd een bericht met een voorbeeld van hoe je verhaal op HVD zal verschijnen en informatie over de verschijningsdatum.
