Annie. Een Fair Lady. Any Lady, for that matter. Annie is actrice in onze eigen lage (soms zelfs laagste) landen. U kent haar. Ja, wij kennen haar allemaal. De anonimiteit op HoeVrouwenDenken maakt het Annie echter mogelijk, om eerlijk en openhartig haar verslag te doen van de misstanden, sexcapades, glamourshit, belangen- én andere verstrengelingen in haar BN’ers-wereldje. Immers: glad ijs glijdt goed!
Bring it on, Annie!
Bijna wekelijks sta ik in de bladen. RTL Boulevard volgt mij, net als allerlei internetfora. Dat is een deel van mijn werk. Zo zie ik dat. Want aandacht voor mij als persoon betekent automatisch extra aandacht voor de productie waarin ik op dat moment speel. Dat is dan ook één van de redenen waarom ik gevraagd word in te stappen in zo’n productie. Mijn naam op de poster genereert minstens 50.000 extra bioscoopkaartjes. Geld, dus.
Dat vind ik niet erg. Ik niet.
Ook ik ben uiteindelijk maar een onzeker meisje, gevangen in het lichaam van een BN-er. Maar ook ik wil het liefste op die spaarzame vrije avonden tegen een lieve man aankruipen, zijn geur tot mij nemen en de veiligheid van zijn gespierde armen voelen. Ik wil dat hij mijn nek kriebelt en ik wil tegen zijn borst huilen. Heel eventjes maar. En ik wil dat hij mij troost. Zijn neus in mijn haren duwt en “komt wel goed, schatje” fluistert.
Ik weet dat vele mannen mij deze ervaring gunnen. In ruil voor een avond waarin zij al hun fantasieën op mij kunnen botvieren.
Maar zo werkt het niet.
Als je met mij bent, word je een onderdeel van het bedrijf dat mijn naam draagt. De fabriek die in mijn lijf huist. De ziel die overal gefotografeerd wordt.
Er zijn maar weinig mannen die in mijn schaduw willen blijven staan.
Een tijd geleden had ik een perfecte man gevonden. Zomaar, in een supermarkt. Hij was groot, breed en hij had guitige ogen. In één klap. Totaal. Verliefd. Vonken. Sterren.
En hij vond mij ook wel aardig.
Direct heb ik hem verteld waaraan hij zou beginnen. Vond hij niet erg. En ik kreeg niet het gevoel dat hij mijn roem wilde beminnen, maar dat het daadwerkelijk om mij als persoon ging.
Die weken erop waren magisch. We gingen uit eten en we kregen een tafeltje in een afgesloten ruimte, zodat we niet aangestaard werden.
We gingen naar Antwerpen. Ik droeg een pruik en wijde kleding. Volledig anoniem genoten we van die prachtige stad, maar vooral van het hotelbed.
We zaten uren te bellen, te appen, en te Facetimen. We deden het allemaal.
We zijn zelfs een keer naar de bioscoop geweest om naar een film met mij te kijken. Gierend van de lach zaten we op de achterste rij. Ik had een hoodie op en het is een godswonder dat niemand mij herkende.
Het leven in de schaduw was fantastisch. Voor ons allebei.
Tot Albert (Verlinde) belde. Wie die leuke vent was waarmee ik op de foto stond.
Ik heb Albert on hold gezet. Ik kan dat.
En ik heb mijn grote liefde gevraagd hoe nu verder. Kies maar. In the picture, of niet. Kies je voor mij, met alle narigheid die daarbij komt kijken, of kies je voor anonimiteit?
Twee minuten later vertelde ik Albert dat ik weer vrijgezel was.
