Een prachtige lenteavond

3 november 2016 door Lilian De Keyzer

Het café aan de haven deed goede zaken die dag – het terras was althans afgeladen en de nieuwkomers konden maar met moeite een plekje vinden. Dat was geen wonder, want het was een prachtige lenteavond, zo een waarbij verliefde jonge mensen hand in hand over de pier liepen en elkaar eeuwige trouw beloofden. In een hoekje op het terras, achter het glazen scherm, zat een echtpaar onopvallend te genieten van het zwoele weer.

Heel lang zeiden ze niets tegen elkaar. Hij was druk bezig met zijn mobieltje en zij keek wat om zich heen. Uiteindelijk verbrak ze de stilte.
‘Zullen we weer eens naar de film gaan?’ vroeg ze.
Ze nipte van haar glas witte wijn en draaide een lok van haar lange blonde haar rond haar vinger.
‘Het is alweer een tijdje geleden dat we iets leuks deden.’ Dat laatste klonk enigszins verwijtend.
‘Ja, gezellig,’ antwoordde hij en keek afwezig op van zijn telefoon.

Hij was een knappe man. Een jaar of 50, zongebruind, lang en slank, veel grijs aan de slapen. Zij was trouwens ook niet lelijk – blond en een weelderig figuurtje. Haar stevige boezem bood uitzicht op een diep decolleté terwijl ze voorover boog en haar wijnglas neerzette op de brede betonnen rand die als tafel diende.
‘Heb je nog een voorkeur voor een bepaalde film?’ vroeg ze.
Hij klapte zijn mobieltje dicht en nam een handjevol pinda’s.
‘Nou, ik wil eigenlijk die 3D-film over Pompeï wel eens zien, als ‘ie nog draait. Die lijkt me wel interessant. Is dat niet wat?’ ‘3D-film die… hóe heet die film???’ vroeg de blonde vrouw verbaasd.
‘Pompeï,’ herhaalde de man, duidelijk articulerend.
‘Waar gaat die film in hemelsnaam over?’ wilde ze weten. Ze keek de man verwonderd aan.
‘Nou ja, over Pompeï natuurlijk,’ antwoordde hij een beetje korzelig.
‘Ja, maar…’ De blonde vrouw leek oprecht verbaasd.
‘Maar wat?’
‘Ik snap het niet.’
‘Hoe bedoel je, je snapt het niet?’ De korzeligheid had plaatsgemaakt voor een lichte ontsteltenis.
‘Waar die film over gaat.’
‘Die film gaat over Pompeï. Maar dan in 3D. Schijnt beslist indrukwekkend te zijn.’
‘Maar wat ís pomme-pee-jie dan?’

Een diepte stilte daalde neer.

Die duurde enkele seconden. Toen hervond de man zijn stem.
‘Weet je niet wat Pompeï is?’ De verbijstering spatte uit zijn ogen.
‘Nee!’ Ze klonk werkelijk beduusd. ‘Pomme-pee… Is het een appel?’
Hij zuchtte diep. ‘Laten we het daar maar op houden, ja. Pompeï is een appel’. Het klonk cynisch.
‘Een appel?’
‘Ja, en daar hebben ze een film over gemaakt.’
‘Over die appel?’
‘Ja.’
‘Aaahhh… Nu snap ik het! Pomme Pays dus!’
‘Ja, precies. Pomme Payes.’ Het cynisme was uit zijn stem verdwenen, had plaatsgemaakt voor een dof uitgeslagen gelatenheid.
‘Grappig.’
‘Wat is grappig?’
‘Ik heb nog nooit van die appel gehoord.’

De man nam nog een slokje van zijn whisky en tuurde over de haven. De bootjes wiegden zachtjes heen en weer op het water. Boven hun hoofden zweefden een paar krijsende meeuwen en hij zag hier en daar zelfs een enkele zwaluw. Een zacht lentebriesje stak de kop op. Hij huiverde. Opeens zag hij er jaren ouder uit.