Ik krijg zo af wel eens de vraag of ik wel goed eet. Of ik wel goed voor mezelf zorg. Omdat ik zo mager ben…
En dat ben ik ook. Hoewel ik de bezorgdheid achter vraag kan horen, stoor ik me er mateloos aan. Ik ben inderdaad superslank, zoals ik het zelf liever noem. Als ik in mijn Eva-kostuum voor de spiegel sta, zie ik geen gratenpakhuis. Ik kan geen xylofoon spelen op mijn ribben en alleen mijn heupbotjes en sleutelbeenderen zijn zichtbaar. Niet verkeerd voor iemand van 1,67 meter en 53 kilo.
Soms grap ik wel eens dat ik bij windkracht 7 standaard twee stoeptegels mee neem om te voorkomen dat ik weg waai.
Bij mij is dit genetisch bepaald. Ik kan echt eten wat ik wil; ik kom gewoon niet aan. Dat lijkt heel prettig, maar als ik een goede griep te pakken heb, raak ik zomaar 2, 3 kilo kwijt. Vervolgens ben ik een jaar bezig om dat er weer aan te krijgen, en je raadt het al: dan is het wéér griepseizoen. Door mijn vlieggewicht heb ik nauwelijks reserves en ben ik dus wat vatbaarder. Geheid dat ik het minstens eens in de twee jaar goed te pakken heb.
Als ik op het werk – als er iemand taart trakteert wegens een verjaardag – van meerdere personen de opmerking naar mijn hoofd krijg dat ik maar een lekker groot stuk moet nemen omdat ik het makkelijk kan hebben, dan gaan mijn nekharen overeind staan. Ik vind dat werkelijk hondsbrutaal.
Ik zeg toch ook niet tegen mijn wat vollere medemens dat ze dat gebakje of die zak patat niet zouden moeten eten omdat ze al dik genoeg zijn? Ik denk het misschien af en toe wel, maar ik zou het niet in mijn hoofd halen om dat hardop te zeggen. Waarom denkt iedereen dan dat je zoiets wel ongegeneerd kunt zeggen als de persoon in kwestie juist heel slank is?
Ik snap soms ook echt niet hoe obsessief mensen, vooral vrouwen, met hun gewicht en/of lichamelijke proporties bezig zijn. Ik zou werkelijk bijna een moord begaan voor een lichaam zoals Jennifer Lopez, Eva Mendez of Catherine Zeta Jones. Prachtige vrouwen met volle rondingen op alle juiste plekken. Allemaal niet meer de jongste, maar ik val zelf ook in de categorie ‘jong belegen’. Misschien zelfs al wel gewoon ‘belegen’.
Helaas heb ik geen druppel latino-bloed in me en ben ik dus ook niet gezegend met de rondingen die daar standaard bij inbegrepen lijken te zijn. Vroeger had ik wel zo’n mooi rond achterwerk. Twee van die halve kadetjes die tijdens het lopen ruzie maakten welke er boven mocht. Na inmiddels 20 jaar zittend werk is het beetje vet dat daar ooit zat naar mijn vermoeden geabsorbeerd door de stof van mijn bureaustoel, want onder mijn stuitje is het in elk geval verdwenen.
Slank zijn en blijven heeft zo zijn voordelen. Ik word uiteraard niet dik, pas gewoon altijd in mijn skinny jeans maatje 34, maar slib net zo hard dicht als iemand die alle visuele waarschuwingstekens krijgt die daarbij horen. Natuurlijk is het, in de ogen van een ander, heerlijk dat je alles kunt eten zonder aan te komen. Maar ook ik moet opletten dat ik me niet volprop met uitsluitend verzadigde vetten en andere troep, die voor mij net zo ongezond is als voor ieder ander.
In elk geval zou ik dolblij zijn met wat extra kilo’s en een klein isolatielaagje. Dan zou ik me niet zo bezig hoeven te houden met wat ik eet en hoe ik eruit zie…
junkfood – bron: commons.wikimedia
Heb jij ook zoveel naar je hoofd geslingerd gekregen toen jullie besloten kinderloos te blijven? Wij wel midden jaren 70 Overigens geen seconde spijt van die beslissing
Wat je gewicht betreft tis niet goed of t deugt niet
Jeetje, wat naar dat je daar toen zoveel negatieve reacties op hebt ontvangen! Ik moet zeggen dat we daar eigenlijk geen last van gehad hebben. Als mensen vroegen wanneer wij aan kinderen gingen beginnen zeiden we altijd heel resoluut ‘Nooit, geen behoefte aan!’ En daarmee was de kous af. We zijn er nooit over in discussie gegaan. Natuurlijk vonden onze ouders het wel jammer dat er geen kleinkinderen kwamen maar zij hebben zich er al vroeg bij neergelegd.
En inderdaad; Wat gewicht betreft is het nooit goed. Te dik, te dun, te zwaar, te licht… joh, als je je maar goed voelt in je eigen lijf toch? ?
Er werd ons verweten dat we egoïstisch waren Tegenvraag: waarom heb jij maar 2 kinderen ;dat vinden we genoeg; wat egoïstisch misschien willen je 2 dochters wel een broer
Straks ben je 65 en komt er niemand thuis: lekkere reden om kinderen op de wereld te zetten als oudedag voorziening
Aan kinderen beginnen uit angst om later alleen over te blijven is misschien wel het meest egoïstische dat een mens kan doen…
Hier hetzelfde verhaal: ik kan eten tot ik een ons weeg zonder aan te komen. (-: Ik ben 1.81 m en weeg 65 kilo. Sinds ik gestopt ben met het eten van suiker (om gezondheidsredenen) is het helemaal een uitdaging op gewicht te blijven.
Dan wordt het inderdaad een hele uitdaging! Gelukkig hoef ik niets te laten staan, alleen een beetje oppassen voor de bloeddruk. Maar het is voor ons superslanke dames niet altijd even makkelijk. Voor je het weet zie je eruit alsof je net 3 maanden expeditie robinson achter de rug hebt…
In 1979 kreeg ik te horen dat ik moest afvallen vanwege cystenieren en daardoor een te hoge bloeddruk (250/175); van 90 naar 85 kg (193 cm). Het is me gelukt! Nu in 2016 ben ik onder de 85 uitgekomen. Mijn geheim: alle tanden en kiezen laten trekken en een slecht passend kunstgebit laten aanmeten. Mijn suiker is nog net zo hoog, maar mijn bloeddruk verbazingwekkend laag. Nu kan ik weer eten wat ik wil maar heb ik helaas geen trek meer. Nu ja, niet te serieus, we overleven het toch niet, hoe dan ook.