Toen Margaret Kibbeling die avond in bed lag kon ze niet slapen van opwinding.
‘Al 96 likes’ dacht ze verheugd. ‘Al zoveel en dat terwijl mijn berichtje nog maar een half uur online is!’ Ze trilde van blijdschap en opwinding.
‘Kom,’ zei ze terwijl ze haar ogen stijf dichtkneep en op haar andere zij ging liggen, ‘ik moet nu gaan slapen. Ik moet echt slapen anders ben ik morgen een wrak en dan zie ik er niet goed uit voor m’n selfie.’
Ze trok haar dekbed wat hoger en probeerde schaapjes te tellen maar in plaats daarvan telde ze de likes. ‘Ongelooflijk, wat is dit toch heerlijk,’ vond ze en dacht er meteen achteraan: ‘Wat is het toch waanzinnig om zo geliefd en populair te zijn. Om te weten dat er zoveel mensen zijn die om je geven en van je houden.’
Ze glimlachte en voelde hoe een golf van ontroering haar overspoelde. Ja, ze was ontroerd. Ze had zichzelf ontroerd in de wetenschap dat ze in staat was zó veel mensen van haar te laten houden.
‘Ik moet toch werkelijk heel bijzonder zijn,’ besefte ze en die gedachte ontroerde haar NOG meer. Ze pinkte een traan weg, ging rechtop in bed zitten en knipte het licht aan.
‘Zo kan ik niet slapen’ murmelde ze zachtjes.
‘Ik ben TE gelukkig om te slapen. Eens kijken hoeveel likes erbij gekomen zijn.’
Ze opende haar mobieltje en onwillekeurig ontsnapte haar een juichkreet.
‘Ik zit al op 138 likes!!!’ Ze liet haar mobieltje zakken en staarde voor zich uit.
‘Margaret Kibbeling, jij bent heel bijzonder weet je dat?’ zei ze hardop. ‘Jij bent heel bijzonder. Twijfel daar nooit aan meisje. Nooit. Wat anderen ook zeggen of doen.’
Toch, en dat knaagde aan haar, twijfelde ze er soms wel aan. Want ze had ontdekt dat die ene like ontbrak. Die ene like waar ze zo amechtig op zat te wachten. Die had ze nog niet binnen. Ze perste grimmig de lippen op elkaar en kneep haar ogen fijn.
‘Altijd hetzelfde met die huichelachtige Liselotte,’ dacht ze. ‘Altijd hetzelfde. Altijd maar weer die jaloezie. Gatverdamme. Mij nooit iets gunnen. Is het nou zo moeilijk om even te liken? Really?’
Ze stond op en liep naar beneden. Ze had wijn nodig. En bergen zachte roomkaasjes. Slapen ging nu toch niet meer lukken.
Om vijf uur in de ochtend was Margaret door het dolle heen. Iedereen complimenteerde haar en de gelukwensen van zelfs wildvreemde mensen vlogen haar om de oren. Haar berichtje, waarin ze vertelde dat haar vriendje promotie had gemaakt, was inmiddels al 219 keer geliked! Het was gewoon onwerkelijk. Margaret scrolde door alle namen heen, naarstig op zoek naar die ene naam, die ene like. Nee, nog steeds niet, zag ze. Ze werd boos. Heel boos.
‘Dat loeder heeft tot zeven uur de tijd’ dacht ze terwijl ze weer een roomkaasje open pulkte. ‘Tot zeven uur en geen minuut later. Daarna is het afgelopen met de vriendschap.’ Om zeven uur had ze inmiddels 264 likes. Tranen van geluk stroomden nu bij Margaret over de wangen, tranen van ergernis dropen ernaast. Hij was nog steeds niet binnen, de like van Liselotte. Het was nog maar kort geleden dat Margaret haar schreef hoe ‘innig, innig dankbaar ze was voor de vriendschap’ en, had ze eronder gezet: ‘Ik hou van je!’ met kusjes en hartjes erbij dus ze begreep gewoonweg niet dat de like er nog niet was.
Ze wierp een blik op de klok en schoof het tableau met kaasjes van zich af.
‘Ze heeft haar kans gehad’ brieste ze. Met één druk op de knop ontvriendde ze haar vriendinnetje. ‘Ziezo. Klaar. Afgelopen. Weg ermee.’ Aan dit soort negatieve, jaloerse mensen had ze geen enkele behoefte. Margaret voelde zich vreemd opgelucht. Log en langzaam stond ze op en slofte naar de badkamer, een sjekkie bungelend in haar mondhoek.
Het daglicht brak langzaam door, de nieuwe dag lag aan haar voeten. De spiegel riep, de selfie wachtte. ‘Om twaalf uur post ik ‘m,’ nam Margaret zich voor. ‘Dat is een mooi moment’.
Opgewekt nam ze de verfkwast ter hand en begon aan de oogmake-up. Ze merkte dat ze neuriede en glimlachte tevreden naar haar spiegelbeeld. Het zou, daar was Margaret heilig van overtuigd, weer een prachtige dag worden.
Geweldig…?