Bende

8 december 2016 door Sereni Tatem

“Mam? Mogen we nog even knutselen boven?”

Op het moment dat ik daar “ja” op antwoord, verwacht ik dat ze naar de zolder gaan. Die zolder, die ik speciaal voor hen heb ingericht als knutselzolder. En hoe! Geweldig! Een grote massieve achtpersoons eethoek met bijpassende stoelen. Lekkere zachte vloerbedekking die gewoon vies mag worden. Rondom een paar gamma-stellingen met alle spelletjes erin, papier, lijm, verf, crêpepapier, kleurspullen. Zelfs een laptop die ze van Michiel hebben gekregen voor de nodige muzikale entourage. Wat een top idee! Wat niet af is, gewoon laten liggen. Ziet geen kip. En hun kamers altijd spik en span.

Wat heel fijn is, want die kamers zijn net helemaal gepimpt. Ze hebben zelfs allebei een IKEA Ektorp bankje en stoel, helemaal in style. Nieuwe gordijnen. Prachtig vloerkleed. Strak geverfde muren. Kan zo in een woonmagazine!

Wat ik dus níét verwacht, is dat ze het in hun hoofd halen om in de kamer van dochterlief mijn – en nee niet gevraagd – tafelkleed op de vloer te leggen. Om vervolgens dáár gezellig te gaan zitten knoeien met verf.

En dan ook niet gewoon verven… nee joh, we gaan een ballon verven! Geweldig idee!
EEN FOKKING OPGEBLAZEN BALLON in een diep bord (VAN MAMA’S SERVIESGOED EN NEE OOK NIET GEVRAAGD) vol met verf dompelen. Ohwww yeah.
En toen zei de ballon: “knap.”

Ik kreeg beneden alleen een hoop gegil en geblèr mee en dus zette ik het op een rennen.

“JEZUS CHRISTUS…”
Dat was alles wat ik uit kon brengen.
Tot tien tellen lukte niet meer.

Ik greep kind 1 (van kruin tot tenen onder de verf) bij haar armen en zwiepte haar in één worp de badkamer in. Kind 2 zag de bui hangen en rende zelf. Helaas, want nu stonden er ook witte voetstappen op mijn mooie zwarte overlooptapijtje… Ik dacht dat ik een rolberoerte kreeg. Werkelijk alles, maar dan ook echt álles zat onder. Muren, ramen, gordijnen, bed, vloer, vloerkleed, bankje, stoel, alles. En ik zelf inmiddels ook.

Tafelkleed met servies en verfshit in elkaar gevouwen, kleding die ze aan hadden erbij en hop, zo in de kliko gekeild. En toen was het boenen. Ondertussen luisterend naar twee ontroostbare kindertjes in de douche, waar alleen maar een snikkend “we zullen alles betalen, hoor, mama!” uit kwam. Hmm. Volgens mij stond ik zo vroeger ook eens te schokschouderen, nadat ik het nieuwe zeil in mijn kamertje vakkundig had doorboort.

Nou ja. Kinderen toch maar weer getroost met een koekje en wat drinken (ja, waardeloze opvoeding, ik weet ’t). En dan het hele voorval zo gauw mogelijk weer vergeten.

Maar niet voordat ze van hun eigen spaargeld nieuwe hoezen voor de bank en de stoel hebben gekocht. Want daar kreeg ik de verf dus niet meer vanaf.