Menstrueer je kapot (Men-struatie)

8 december 2016 door Lou Bartels

Bron: Still YouTube, link naar video ook in deze blog (Uitzending Humberto Tan, 07-12-16)

Humberto Tan schreeuwde het uit, gisteren aan zijn talkshowtafel. Prachtig gezicht (zie hiernaast). De man die bij hem aan die tafel zat, Peter de Vroed, had de pijn, die Humberto moest doorstaan, al een jaartje of twee eerder mogen voelen. (Dat filmpje is te zien op website ‘Men-Struatie’: hier) En hij vond één keer meer dan genoeg.

Waar gaat het over? Menstruatiepijn!

Kijk en leef mee, heren; het is erg leerzaam. Voor ons vrouwen natuurlijk niet; wij weten al láng hoe dat voelt. Maar voor jullie mannen dus wel.

Enfin. Peter is de bedenker van de ‘menstruatiechallenge‘, een workshop waarbij mannen bewust worden gemaakt van de menstruatiepijn van de vrouw. Waarom bedenkt hij in vredesnaam zoiets? Een mán nota bene? Omdat mannen dus werkelijk geen idee hebben van wat vrouwen doormaken, elke maand opnieuw. Ze kunnen zich niet voorstellen dat het écht erg pijnlijk kan zijn (en is). Zo pijnlijk dat je er hoofdpijn van krijgt, misselijk van wordt, en even niet geheel ‘normaal’ kunt functioneren.

In feite is iedere menstruatie een minigeboorte: je baarmoeder trekt samen ( -> krampen) om het baarmoederslijmvlies – waar zich ook die maand geen bevrucht eitje in heeft genesteld – af te stoten. Dat oude slijmvlies moet afscheuren (ja, echt) en afgevoerd – als in: naar buiten gedreven – worden. Er moet immers plaats gemaakt worden voor een nieuw, vers baarmoederslijmvlies, een fris opgemaakt bedje waar een volgend – mogelijk wél bevrucht – eitje zich in kan nestelen.

En dat, heren, is géén eitje! Nee, dat is pijnlijk. Niet altijd even erg: er zijn maandstonden die minder heftig zijn. Maar er zijn er ook die niet te harden zijn. En daarom zijn sommige vrouwen tijdens die dagen daadwerkelijk niet in staat om te werken of überhaupt te functioneren.

Het. Doet. PIJN!

Het begrip daarvoor is bij de meeste mannen echter ver te zoeken, simpelweg omdat ze zich er geen voorstelling bij kunnen maken. Dáárom heeft de goede Peter, in samenwerking met zijn vrouw en een arts, een apparaatje gemaakt, dat mannen kan laten voelen hoe het is om ongesteld te worden (en te zijn). En Humberto testte dat apparaatje gisteren.

Het filmpje zegt genoeg. Kijk maar even.

Aan tafel zat ook Iris, die terecht opmerkte, dat het eigenlijk van de gekke is, dat je een man moet laten zien en voelen, wat een vrouw ervaart. Blijkbaar is het niet voldoende als een vrouw het zelf beschrijft: het wordt niet geloofd.

‘Vrouw mot zich niet zo aanstelluh!’

Dit alles nog even afgezien van de kortstondige hormonale uitzonderingssituatie, waarin de vrouw ook nog eens verkeert. Humberto hield de pijn in ieder geval niet uit, zelfs niet met een ingesteld pijnlevel dat maar de helft (!) van de pijn weergeeft, die sommige vrouwen ervaren. Bij 50% gaf hij op. Na een paar minuten.

Vrouwen houden dat dus 3 dagen lang uit. Elke maand weer. Zo’n 35 jaar lang. Tot de ellende van de overgang begint. Maar dat is een ander verhaal.

Wel heren: gij zijt allen sissies. Watjes. Met pijngrenzen die op diepzeeniveau liggen, onderin de San Andreas-breuk. Dus durf die challenge eens aan te nemen. Ervaar het dan gewoon maar eens aan den lijve. En kijk of je nog een beetje kunt werken of huishouden, of rechtop staan, of zitten, for that matter. Met het gevoel dat een wurgslang je onderbuik afknijpt en stante pede opvreet. Plastisch genoeg?

Maar beter nog dan zelf pijn lijden tijdens een of andere bewustwordingsworkshop:
Gelóóf een vrouw gewoon als ze zegt dat ze pijn heeft omdat ze ongesteld is (of moet worden). Onze pijngrens ligt al op niveau Himalaya (hoe anders kun je een kind op de wereld zetten en bij zinnen blijven?). Dus vertrouw erop, dat wanneer een vrouw zegt: “Ik heb pijn, ik kán nu even niet”, dat ook écht de waarheid is?

Dank u.