Ik zie dit en denk, WAUW! Verzot als ik ben op alles wat glittert zou ik deze geweldige kunst-cementwagen zo in mijn woonkamer knallen. Let’s boogie!
Pixabay
Meteen daarna verzucht ik ‘was ik maar een kunstenaar’.
Steeds vaker ben ik vet jaloers op mensen die een ambacht beheren. En dan niet als loze kreet die je vaak in hipsterplaatsen ziet staan. ‘Ambachtelijk gebakken friet’ Joh pleur op, je gebruikt gewone zonnebloemolie (die je vervolgens met een handgeschreven label aan me wil slijten voor teveel geld) en gooit de goedkoopste aardappel mét schil in het vet, om vervolgens schaamteloos op je krijtbord 4 euro te vragen.
Nee.
Ik bedoel een bakker, kapper, patissier, schilder, kunstenaar, timmerman etc. Mensen die we altijd nodig zullen hebben. Laatst ging ik naar mijn lievelingskapster die voor zichzelf is begonnen. Ze nam echt de tijd voor me, en ik liep 2 uur later totaal relaxed de zaak uit met een formidabele kop met krullen. Zoveel beter dan de kappersketen waar je binnen 20 minuten moet worden ‘afgewerkt’ om zoveel mogelijk omzet te draaien.
Iets goed kunnen en daar je vak van maken. Je ambacht met liefde en passie uitdragen aan je klant. Ik vind dat een ontzettend bewonderenswaardig iets. Dat je denkt – en het liefst als je 4 bent- ik word bakker! en vervolgens bekroond meesterpatissier wordt.
Waar ik ook altijd verbaasd over ben is met name over de kunstenaars die ik in mijn leven voorbij zie komen; de zangers, bands, dansers. Allemaal verzinnen ze elke keer iets nieuws. Ik bedoel, hoe vaak hebben jij en ik een cementwagen voorbij zien komen? Ik heb nooit de gedachte gehad om er spiegeltjes op te plakken. Mijn brein werkt zo niet. Helaas. Ik kan niet iets nieuws verzinnen en het maken. Ik kan niet knutselen, kleuren, dansen of componeren.
Ik slijt mijn dagen met het wensen dat ik mijn passie nog eens tegenkom en er mijn beroep van kan maken. Hopelijk omvat het iets met glitters.
