Omdat het nu in no time 1/1/2017 is en het niet de bedoeling kan zijn om het nieuwe jaar al zeurend in te zetten, wil ik alles bij deze koste wat ’t kost voor ’t eind van dit jaar nog kwijtraken. Dus zeik ik hier mijn grootste 2016-ergernissen even van me af. Desnoods tegen de wind in. Dan kan ik 2017 tenminste met fris Belgisch positivisme beginnen. Mocht je de mening zijn toegedaan dat téveel negativiteit slecht is voor je eindejaars-gemoedstoestand, lees dan vooral niet verder. Hou je ervan om mee te zwelgen, grijp je kans.
bron: pixabay
- Ik erger me groen en blauw aan mensen die voor me lopen in de drukke stad, en dan, zonder voorafgaande waarschuwing, stil blijven staan, zodat ik tegen hen opbots. Please, mensen, loop eens gewoon rustig door? Of ga stil staan langs de kant van de straat, zodat we niet met z’n allen als de blokjes van een reuzendominospel tegen elkaar gaan tikken. Thanks.
- Ook een bron van ambetantigheid ( = ‘ergernis’ voor onze Ollandse vrienden): vijf dagen voor de geplande activiteit bellen naar een brasserie of eethuis om een tafeltje te reserveren, en te horen krijgen dat er geen plaats meer is die bepaalde dag. Hallo kroket, ik wil niet uit eten in de Jane van Sergio Herman (eigenlijk wel, maar ik heb er de centen niet voor). Ik wil gewoon een hapje eten met vrienden in een eettentje van mijn keuze. Waarom wil ieder ander mens daar óók zijn?
- Files, OMG. Ergernis o ergernis. Ik slaag er bijna niet in om tot bij Vriend te geraken zonder in één of andere file terecht te komen. Vriend woont in de buurt van Brasschaat, ik woon in centrum Gent. Een slordige zeventig kilometer, makkelijk af te leggen in een klein uurtje. Mocht er geen file zijn. Enkele weken geleden deden we er tweeëneenhalf uur over. Ik stond stijf van de stress bij aankomst. Dat er mensen zijn die dit traject dagelijks moeten afleggen. De gruwel!
- Verder word ik verteerd door ergernis over de advocaat die ik in de arm nam om mijn scheiding vlotter te laten verlopen.
Dankjewel, klojo, voor het zodanig rekken van de procedure dat ik pas eind vorige maand officieel kon scheiden, anderhalf jaar na thuis te zijn weggegaan.
Dankjewel, asshole, voor het feit dat je mensen die in respect en met onderlinge toestemming uit elkaar willen gaan, een zodanig fout advies geeft dat zelfs op dit moment nog steeds niet alles geregeld is.
Nu ik toch bezig ben doe ik lekker even verder. Genoeg negativiteit? Gewoon doorklikken naar een ander artikel. Zo niet, erger je gezellig mee met mij.
- Ik erger me aan mezelf. Aan mijn stressgevoeligheid. Aan het feit dat ik na mijn burn-out van drie jaar geleden nog steeds niet in staat ben om met stressvolle situaties om te gaan. Situaties waarvan een ander mens niet eens beseft dat er stress mee kan gemoeid zijn. Ik ben een uitgerekt elastiek op stressvlak. En dat is een harde noot om te kraken. Er is iets stuk en dat komt blijkbaar niet meer goed. Flinke bron van ergernis.
Toch wil ik afronden met een positieve noot, want van nature ben ik helemaal geen zeikerd. En mocht ik het ooit wél geweest zijn, dan heb ik dat deel van mezelf inmiddels helemaal en totaal weten te herschrijven. Hiero! Kijk! Ik erger me minder en minder. Heb ik nu eindelijk de tijd gevonden om toch nog eens te zeiken, blijkt ineens dat het best wat moeite kost om issues te vinden, waar ik écht kan over zeuren.
Dit elastiek mag dan nu véél minder elastisch zijn, meestal is dat elastiek gewoon blij er te zijn. Blij om nog een beetje te kunnen rekken en mee te kunnen genieten van de mooie en goede dingen van het leven.
Bij deze: alvast Happy no-gezeik New Year!
