Toen ik nog jong en veel naïever was, meende ik dat elke mens het recht had om zelf te beslissen of ie al dan niet kinderen wou. Of ie nu achttien of achtenvijftig was, minderbegaafd of juist superintellectueel, straatarm of stinkend rijk. Het maakte niets uit wat mij betrof. Je wou een kind, wat zou je letten? Was dat niet één of ander basisrecht?
Vele levensjaren en -lessen verder heb ik mijn mening herzien. Misschien stoot ik mensen tegen de borst door wat ik hier nu neerschrijf. Maar ik ga het toch doen. Je weet maar nooit of ik er een steentje mee kan verleggen in de rivier.
Aanleiding voor deze blog is de recente berichtgeving over een koppel dat hun zesjarig zoontje gedurende 15 uren op het balkon liet staan in de vrieskou. Geschokt was ik, zoals zo vele andere mensen. Hoe is dit mógelijk? Wie dóét zoiets?
Ik besef echter dat dit niet zo uitzonderlijk is. Dit is natuurlijk een heel extreem voorbeeld, één geval dat aan het licht komt en niet ongestraft blijft. De mishandeling en de daaraan voorafgaande – minder opvallende – folteringen en verwaarlozing hebben al hun onuitwisbare sporen nagelaten. Niets van wat hierna komt, kan rechttrekken wat vanaf het begin al scheef is. Hopelijk komen de beide kinderen in een goed pleeggezin terecht en zullen ze er in slagen om wat hen is overkomen een plaatsje te geven. Dat zou mooi zijn. Maar de littekens zullen nooit verdwijnen, en zullen alles wat ze ondernemen bepalen en beïnvloeden.
Zo negatief, bubbliciouslyme? Neen, zo realistisch. Ik werk in de forensische psychiatrie. En ik denk dat het overgrote deel van de mensen die daar zijn opgenomen, mishandeld en/of verwaarloosd werden in hun vroegste jeugd. Misbruikt toen ze op hun kwetsbaarst waren. Sommigen slagen erin om op het rechte pad te blijven na zo’n slechte start. Velen zijn zo gekwetst en verknipt dat dat niet lukt, en ook nooit meer zal lukken.
En dan stel ik me de vraag: waarom moeten mensen met een kinderwens niet een diploma halen om ouders te mogen worden? Of een certificaat? Je moet een diploma hebben om een eigen zaak uit de grond te stampen, je moet een certificaat van goed gedrag en zeden voorleggen om ergens aan de slag te kunnen, maar om ouder te worden hoef je helemaal niets. Enkel voortplanten en baren.
bron: pixabay
Let wel, ik heb het hier niet over een diploma in de zin van bewijzen wat je intellectueel waard bent, of wat je praktisch kan realiseren. Ik heb het ook niet over de grootte van je bankrekening, of het merk van je nieuwe wagen. Neen, ik heb het over de mate waarin je kan liefhebben, waarin je empathisch bent, waarin je wijs bent. Ik geloof dat bepaalde mentaal beperkten perfect in staat zijn om een liefdevol nest te maken voor hun kinderen, terwijl sommige universitairen dat absoluut niet kunnen. Ik geloof dat in een kleine tweekamerwoning meer opgevoed kan worden dan in een sjieke villa, waar nooit iemand thuis is.
Dus ja, een getuigschrift voor toekomstige ouders. Een parent certificate. Dat lijkt me wel wat. Zou tevens zomaar de misdaadstatistieken naar beneden halen ook. Twee vliegen in één klap.
