Deze week begon ik met het schrijven van een luchtig stukje over iets wat geen ‘probleem’ genoemd mag worden, maar wel lastig is voor mijzelf en soms ook mijn omgeving: Mijn totale gebrek aan geduld. Dit werd onder meer getriggerd door het eindeloos bellen en mailen met onwetende ‘adviseurs’ van het UWV, zonder antwoord te krijgen op mijn vraag. En door een blog op Hoe Mannen Denken, waarbij ik een volle week op deel twee moest wachten na een sterke cliff hanger. Wachten moest ik ook in het ziekenhuis, voor wéér een wortelblokkade in mijn rug en vervolgens nu dus wachten of het effect heeft. Zucht, steun, enzovoort. Máár…
bron: pixabay
Ik was nog niet halverwege toen mijn oog viel op een nieuwsbericht op mijn telefoon. Het bericht over de zelfmoord van de 15-jarige jongen uit Heerlen. Oorzaak: pesten.
Mijn stukje leek gelijk verschrikkelijk onbetekenend en leeg en het lukte me dan ook niet om nog een letter op het beeldscherm te toveren. Mijn hoofd daarentegen, zat des te voller.
Waarom doen mensen dit, waarom gaan ze zó ver in het onmogelijk maken van het leven van iemand die hen meestal nooit wat misdaan heeft? Wat winnen zij ermee? En het gebeurt niet alleen bij kinderen, ook volwassenen maken zich er, bijvoorbeeld op het werk, schuldig aan.
Ik denk dat het onderwerp me extra raakt doordat ik vroeger zelf gepest werd. Iemand met een handicap, hoe klein ook, is een makkelijk doelwit. Het was niet zo erg als bij deze jongen en destijds kon je je er thuis veel makkelijker voor afsluiten. Raam dicht en de postduif keerde onverrichter zaken terug naar huis. De gevolgen ervan zijn wel nog steeds merkbaar, al sta ik daar niet dagelijks bij stil. Toch hoop ik nog altijd dat ik me ooit onbevangen onder de mensen zal kunnen begeven, zonder steeds maar uit te gaan van het meest negatieve. En wie weet komt ooit de dag dat ik er gewoon van overtuigd kan zijn dat ik goed genoeg ben, om hoe en wie ik ben.
En de tijd om het verleden los te laten raakt op. Juist nu mijn dochter over een aantal maanden de stap naar het voortgezet onderwijs gaat maken, moet ik ervoor waken om mijn bagage niet aan haar door te geven. Ze moet de kans krijgen om alles onbevangen te ervaren. Hopelijk blijven haar dit soort ervaringen bespaard.
Loslaten schijnt iets te zijn wat om geduld vraagt. En laat ik dát nou net niet hebben!
