Bron: Pixabay.com
Stretchbroek, slobber shirt over mijn dikker wordende buik, blote voeten, haren in een staart, kleermakerszit. Zo zit ik op de grond in een kringetje met andere aanstaande moeders te luisteren en te wachten. Te wachten tot ik aan de beurt ben om te vertellen hoe het gaat. Eigenlijk gaat het best goed. Een beetje last van brandend maagzuur, zeurend gevoel in mijn onderrug, maar het kan nog veel erger heb ik al gehoord.
Dit vind ik misschien nog wel het meest ontspannende van de zwangerschapsyoga-sessies. Heerlijk luisteren naar de klachten van anderen. Echt niet omdat ik ze al die ongemakken gun, maar gewoon omdat het bij mij dan reuze meevalt. Ik waggel, letterlijk, best aardig door de zwangerschap heen. Mijn grootste belemmering is de hooikoorts waarvoor ik geen medicijnen mag innemen. Gelukkig zijn mijn klachten minder heftig dan andere zomers.
Na het rondje ervaringen uitwisselen is het tijd voor wat oefeningen. Een beetje rekken, strekken, ademhalingsoefeningen en we sluiten af met een ontspanningsoefening. Eén van de meest inspannende oefeningen voor mij. Ik kan namelijk bijna altijd en bijna overal slapen. Leg mij ergens neer waar het aangenaam warm is, niet al te rumoerig en ik ben vertrokken. Meestal ontzettend fijn, maar dat is nu dus mijn grote probleem.
Vooral omdat ik mezelf tijdens deze zwangerschap al eens wakker heb gesnurkt. Ik ging thuis even op de bank liggen, dutte in en schrok wakker van een enorm geronk. Nadat ik verschrikt om me heen heb gekeken waar dat geluid vandaan kwam, kwam ik enigszins beschaamd tot de conclusie dat ik het gezaag echt zelf geproduceerd had. Gelukkig waren er geen getuigen; ik was helemaal alleen.
Bron: Pixabay.com
Hoe anders was het in dit yoga-klasje. Het zou geen probleem moeten zijn. De andere vrouwen hebben zonder schaamte hun ongemakken gedeeld. Toch kan ik me er niet overheen zetten. Als we allemaal comfortabel op onze rug liggen, worden de lampen gedimd. In het plafond licht een sterrenhemel op. “Volg mijn stem, ontspan je voeten en voel hoe zwaar ze zijn,” draagt de yoga-instructrice ons op, op een bijna fluisterende toon. Zo gaat ze alle delen van het lichaam langs. Ik voel alles zwaarder worden, ik voel me wegzakken. In paniek druk ik mijn nagels diep in mijn been om te zorgen dat ik bij mijn positieven blijf.
Vechtend tegen de slaap, stap ik op mijn fiets en ga ik naar huis. Mijn vriend vraagt of het fijn was. Ik plof als een zoutzak op de bank. Hij constateert dat ik lekker ontspannen ben na deze les en vraagt wat we allemaal hebben gedaan. Ik wil het er niet over hebben. Ik wil liggen en mijn ogen sluiten. Nooit meer yoga. Nooit meer ontspanningsoefeningen. Ik ben kapot, het is mij veel te inspannend.
