Help, mijn harde schijf is vastgelopen!

25 maart 2017 door Lisette Van Es

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was maandag en ik was aan het werk. De telefoon ging en ik nam op. De man aan de andere kant van de lijn vroeg me of ik al iets wist over zus-en-zo. In mijn hoofd ratelde er van alles, maar er gebeurde helemaal niets. Geen antwoord, geen reactie, geen brandend lampje. Ik had werkelijk geen flauw idee waar de beste man het over had. Gelukkig raak ik niet snel in paniek. Ik zei hem eerlijk dat ik zo snel even niet wist waar hij het over had. Blijkbaar had hij vrijdagochtend een mail gestuurd en ik had daarop geantwoord dat ik één en ander uit zou zoeken. Ik zocht als een dolle in mijn mailbox en vond terug waarnaar hij verwees. Langzaamaan begon mijn lampje weer te branden…

Een paar maanden en nog een aantal van dit soort situaties later wilde ik iets aan mijn collega vragen. Ik draaide me naar hem toe, keek hem aan en het bleef vervolgens volkomen blanco in mijn bovenkamer. Ik besefte me dat ik niet op zijn naam kan komen. Het enige dat mijn hoofd produceerde, was een waarschuwing in de vorm van een groot neonbord met de woorden ‘FATAL ERROR: SYSTEM SHUTDOWN’.

bron: eigen afbeelding (met openclipart)

Ik vroeg me af of ik misschien op veel te jonge leeftijd dement begon te worden.

Mijn hoofd zit vol met informatie, feiten, ideeën en gedachten, maar ik krijg ze er niet goed uit. Voor mijn gevoel heeft mijn browser 329 tabbladen open staan en draait het welbekende zandlopertje alleen maar rondjes voor mijn ogen. Het ding staat bijna op mijn netvlies gebrand. Ik weet en wil van alles, maar er komt niets uit mijn handen.

Mijn harde schijf draait op volle toeren, maar mijn processor werkt niet mee. Alsof niets op de juiste snelheid verwerkt wordt. Misschien moet ik de boel eens formatteren. Gewoon even ctrl-alt-del intoetsen. Of ‘format C:’ – lekker rigoureus helemaal opnieuw beginnen. Of anders in elk geval goed met de bezem erdoor.

Helaas kan dat niet zomaar even. Mijn harde schijf is namelijk zo’n exemplaar waar je alleen informatie op kan wegschrijven. Wissen is geen optie; er kan alleen maar meer data bij. Hoewel dat feitelijk niet helemaal waar is. Door ziekten of veelvuldig ge- of misbruik van genotsmiddelen raak je wel degelijk data kwijt. Helaas sloop je daarmee ook je harde schijf, dus dat is wat mij betreft geen optie.

Ik besloot daarom maar om naar de huisarts te gaan want er ging overduidelijk iets niet goed met mij. Ik was doodmoe, mijn hoofd deed het niet en mijn lijf werkte ook al niet mee. Er moest iets aan de hand zijn. Gelukkig is mijn huisarts een doortastend type en besloot tot een uitgebreid bloedonderzoek. De uitslag liet zien dat ik in principe kerngezond ben op één kleinigheidje na: mijn vitamine B12 was onder de maat. Heel ver onder de maat, zelfs. Na wat gespit in mijn dossier – en ik kom pas twee jaar bij deze huisarts – bleek dat ik hier eerder last van heb gehad. De eerste keer was dat dertien jaar geleden. Toen heb ik een kuur van injecties vitamine B12 gehad. Zes jaar geleden heb ik nog een keer zo’n kuur gekregen. En nu waren mijn bloedwaarden dus wederom tot ver onder de grens gezakt. De huisarts veroordeelde mij nu tot levenslang injecteren. Elke week braaf een spuitje halen en met een beetje mazzel na een tijdje afbouwen tot één maal per maand.

Inmiddels heb ik tien injecties gehad en zowaar is mijn harde schijf weer aan de praat. Mijn processor is ook weer opgestart. Weliswaar draait de boel nog niet op volle toeren en kraakt en piept het af en toe nog wat, maar er zit in elk geval weer beweging in.

Als ze me ooit nog een keer opnieuw gaan bakken, vraag ik om een SSD van 2Tb en een I7 processor. En als het even kan ook nog graag minstens 2 x 16Gb werkgeheugen. Dan kan ik voorlopig weer vooruit!

bron: twitter/pinterest/everywhere