Bron: ikzelf (Bijenkorf Magazine).
Dit fraaie exemplaar zag ik gisteren in het nieuwste Bijenkorf magazine. Een man (nou ja: mán?) met clutch. En stippenshirt. In een broek die voor de helft van leer is gemaakt.
Sorry hoor, maar hier is toch nul komma nul mannelijks aan?
Als mijn man en ik op pad zouden gaan en hij zou naar beneden komen met een clutch zou ik eerst mijn onderkaak van de grond moeten oprapen, daarna zou ik in mijn broek piesen van het lachen en als hij het echt serieus zou menen, zou ik gaan huilen.
En helemaal als hij uit die clutch een pakje Kleenex voor me zou halen.
Want dat is de volgende vraag: waarom moet een man een handtasje meenemen? Wat gaat hij erin meenemen? Labello? Een reserveonderbroek? Condooms?
Noem me ouderwetsch maar een man moet mannelijk zijn. Mannen die naar de manicure gaan, een lijntje kohl om hun ogen doen en ’s morgens langer voor de spiegel staan dan ik, vind ik woest onaantrekkelijk.
Maar er is meer. Wat te denken van witte sokken, een bouwvakkersdecolleté, een pratende kut, piercings en afgekloven nagels? Gruwel.
Of gouden sieraden. Van die enorme zegelringen, of erger: pink-zegelringen! Of een opvallende gouden ketting met dito hanger. Bij voorkeur gedragen bij een overhemd met een wijd openstaande hals, uiteraard in een toef zweterig borsthaar.
Ook erg: het type “gladde makelaar”. Met van die natte krullen. U kent ze wel. Dat je bang bent dat ze met die vette bek stempelen op je behang of bankstel.
Ik knap ook enorm af op mannen die teenslippers dragen van Birkenstock, met zo’n flapje in het midden en zo’n kurken voetbed. Bah! Zo ontzettend verwijfd.
Afritsbroeken zijn ook niet bepaald mijn ding. Wat zit er in ál die zakken? Waarom moeten die eraan? Hou op zeg, trek een normale/gladde broek aan. Zo’n broek geeft een vals-positieve avontuurlijke Indiana Jones look. De meeste mannen zijn nul avontuurlijk. Die bewegen zich tussen bank en toilet en meer niet. De enige natuur die ze zien is een voetbalveld. Op tv.
Ook uit den boze vind ik sportkleding als er in de verste verte geen sportveld- of hal te vinden is. Van die poloshirts met schreeuwerige cijfers, gewoon op een terras met bier. Of rugbyshirt met een rugnummer en aan de voorkant een enorme buik. Niks sporten. Doe normaal.
Mannen met staarten kan ik ook een weinig appreciëren. Zeker als ze hun haar losgooien en een nieuwe staart maken. Of hun elastiekje strakker aantrekken. Zó lekker mannelijk. Not.
En…
En…
Tsja. Ik heb er best veel eigenlijk, stiekem. Afknapdingen.
Meer dan ik dacht.
Oeps. Blijk ik gewoon eigenlijk best een zeikerd te zijn.
Deze blog is ook te vinden op mijn eigen stek.
Laatst in het voetbalstadion een Italiaan met een handtas waar mijn vriendin jalours op zou zijn, en in de rust zoenen met het mooiste meisje op de tribune. Terwijl wij dachten dat hij………
Hahaha, mooi verhaal! 🙂