Mijn prachtdochter is net 12 geworden. Ze is – in mijn ogen – lief, creatief, gek, slim en gevoelig. En ze doet dingen waarvoor ik vroeger verschrikkelijk bang geweest zou zijn. Zo vindt ze een presentatie geven voor de klas leuk, ze staat echt met plezier voor de groep. Een paar jaar terug had ze haar eerste – en door omstandigheden ook laatste – schaatswedstrijd en daar stond mijn ukkie midden op het ijs en schaatste haar kür ten overstaan van een volle tribune.
Bron: eigen foto (YvB)
Maar met één ding heeft ze heel veel moeite. Ze lijkt ontzettend veel last van heimwee te hebben. De nacht ergens anders dan thuis doorbrengen is daardoor een drama. Bij opa en oma logeren gaat, maar dat is het dan ook. Slaapfeestjes zorgen weken van te voren voor slapeloze nachten en huilbuien. Meer dan eens heb ik haar midden in de nacht op moeten halen. De keren dat ze wél bleef, bleek de nacht een complete nachtmerrie te zijn geweest. Ook als we op vakantie gaan neemt ze het liefst het hele huis en huisdieren op sleeptouw.
Vorige week was er een zeilkamp van de Zeeverkenners. Stoer had ze zich toch maar ingeschreven. Maar vanaf het moment dat de inschrijving rond was (een week van te voren) raakte ze iedere avond in paniek. De avond van te voren moest ze haar bagage wegbrengen. Alles werd ingepakt en naar het clubhuis gereden, maar uitgeladen werd het niet. Complete paniek zorgde ervoor dat ze in plaats daarvan de leiding huilend liet weten niet mee te gaan. Opluchting en spijt vochten dat weekend om een plekje.
Bron: Pixabay
En nu staat het kamp van groep 8 voor de deur. Ze heeft leuke vriendinnen, een leraar waar ze mee wegloopt en wordt aan alle kanten gesteund. En tóch ziet ze er als een berg tegenop.
Als moeder vind ik dit ontzettend moeilijk. Moet ik haar verplichten, moet ik boos worden, de keuze aan haar laten? Moet ik zeggen dat ze zich niet aan moet stellen?
Vooralsnog moedig ik haar aan gewoon te gaan. Ik vertel haar dat ik er alle vertrouwen in heb dat het deze keer goed zal gaan en ze de tijd van haar leven gaat hebben. Maar van binnen krimpt mijn maag ineen als ik de paniek in haar ogen op zie wellen. Ze wil zo graag, maar de angst zit diep. En angst waarvoor? Daar kunnen we dus echt de vinger niet op leggen, ook zijzelf niet. Wel bracht ze de laatste keer zachtjes uit: “Ja maar, jullie zijn daar niet.”, terwijl ze me met haar met tranen gevulde bruine ogen wanhopig aankeek.
In de tuin zie ik, terwijl ik dit schrijf, een merel takjes verzamelen voor een nestje. Die heeft het makkelijk. Zo gauw haar kids groot genoeg zijn vliegen ze uit. Ik vraag me af of de mijne dat ooit zal doen?
Niet alleen jij krijgt die knoop in je maag hoor! Dat is gedeeld leed met opa en oma. Maar wees ervan overtuigd dat ze een keer uitvliegt, net als dat kleine mereltje als ze er aan toe is.
Op haar 50ste denk ik…
Bij mijn kleindochter gaat Pa mee als begeleider, ze slaapt wel op de meidenzaal , maar paps is in ieder geval in de buurt.
En dat is al genoeg ?
Ja als dat zou kunnen zou ze blij zijn denk ik! Fijn dat dat zo kon bij jullie 🙂