Het is mei. Dan leggen alle vogels een ei. En het is masturbatiemaand, deze natte maand mei. Het een sluit het ander niet uit.
Als actrice moet ik vaak uit de kleren. Ik woon nu eenmaal niet in een land waar ze films zonder vrouwelijk naakt schieten. Het oog wil ook wat en, laten we eerlijk zijn, het ontbreekt de Nederlandse film nogal eens aan een goed verhaal of dito acteertalent. De laatste keer dat ik Gigi Ravelli goed zag spelen was tijdens de aftiteling van Zombibi. Daarna trouwde ze een miljardair en verdween ze op verzoek van haar echtgenoot uit de publiciteit. En daarmee deed de goede man iedereen in Nederland een groot plezier.
bron: pixabay
Maar ik had het over mij. Ik moet dus vaak naakt. Daarom let ik erg op mijn lichaam. Ik hoereer mijzelf en ik verdien meer als mijn lijf in topconditie is. Zo simpel is het. Ik weet elke porie van mijn lichaam te vinden. Zo goed ken ik mij.
Mijn borsten tonen, terwijl er een hele set rondloopt, camera’s draaien en de visagist nog even mijn tepels lichter poedert: ik vind dat niet erg. Dat ben ik gewend. Sexy draaien, verleidelijk de camera in kijken of de suggestie wekken dat ik mijn tegenspeler in mij ontvang, ook daar kan ik goed tegen. Een orgasme faken op camera? Tien keer per dag, als het moet. Mijn blote doos vol in beeld? Tja. In welke film doe ik het niet?
Maar zelfs ik heb grenzen.
Ik kreeg laatst het verzoek om de film “Black & White & Sex” te kijken. Er werd over een Nederlandse bewerking nagedacht en of ik interesse in een van de rollen had. Het is een fantastische film. Maar dat einde… ik kan er niet aan wennen. Ook al wordt niets anders dan de suggestie gewekt. En juist die suggestie heeft ervoor gezorgd dat ik mijzelf al dagen achter elkaar aan het thema van deze maand houd.
