Facebookfaçade (deel 2)

6 mei 2017 door Marga Mansveld

Bron: Pixabay

Ik schreef eerder deze week dat ik zo de schurft heb aan al dat happy gedoe op Facebook. De kijk-mij-eens-een-geweldig-leven-hebben-posts waar ik zelf ook van harte aan mee doe. Na de publicatie ontstond een levendige discussie in de Whatsappgroep met de redactieleden van HoeVrouwenDenken. Waarom ik me er zo aan stoorde. Iedereen moet toch vooral zelf weten wat hij of zij post. En wie zit er nou eigenlijk op de ellende van anderen te wachten. Als iemand voortdurend #zucht #hetleveniszwaar post, ben je diegene gauw zat. En ik snap dat wel. We hebben soms zelf al ellende genoeg, Social Media is toch vooral vermaak. Als ik overspoeld word met ellende, dan haak ik ook af.

Laatst kwam ik iemand tegen die ik lang niet had gesproken. We kletsten wat over koetjes en kalfjes. Ze zei: “Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik je lang niet heb gesproken, ik zie toch alles op Facebook.” Ik zweeg en dacht: schat je hebt geen idee. Wat je op Facebook of Instagram ziet, is slechts een deel van mijn leven. Die posts zeggen niets over heimwee, moeite met wennen aan de drukke stad, verdriet over verloren geliefden, ruzie thuis of gevoelens van schuld of angst. Je denkt te weten hoe mijn leven er uit ziet, maar dat is niet zo.

In mijn vorige blog deed ik een oproep. Laten we met zijn allen eens wat eerlijker zijn. Terecht kreeg ik de reactie: “Dat maak ik zelf wel uit”. En diegene had gelijk. Je moet online lekker doen wat je wilt. Jouw profiel, jouw regels. Ik vind het alleen jammer dat andere mensen het voor waarheid gaan aannemen. ‘Het gaat heel goed met vriendin X, kijk maar op Facebook.’

Achter al die mooie verhalen gaat soms iets anders schuil.

Zes jaar geleden besloten mijn toenmalige man en ik dat de koek op was. We konden niet meer en gingen uit elkaar. Vlak daarna vertrok ik uit het ouderlijk huis en betrok een tijdelijke woning met mijn zoon van toen 6. Wat had ik het zwaar. Ondanks dat de scheiding onvermijdelijk was en ik er zelf helemaal achter stond, vond ik het vreselijk moeilijk wat er gebeurde. Niet in de laatste plaats voor mijn kleine man. Gezamenlijke vrienden vermeed ik, omdat ik het moeilijk vond om ze te zien. Zij nog gewoon een stel en gewoon een gezin, ik zo overduidelijk de gescheiden vrouw. Tijdens een eenzame avond thuis meldde ik me aan op Twitter. In die tijd had iedereen het en ik was nieuwsgierig. Mijn alterego werd die avond geboren; @Prinmess, the messy Princess. Met de mooiste profielfoto en de leukste bio was ik al gauw een graag geziene en gevolgde Twitteraar. Ik logde elke avond in op mijn digitale kroeg en was daar wie ik wilde zijn. Een lekker wijf, probleemloos, grappig en een flirt. Ik kon zijn wie ik wilde zijn. Niemand wist dat ik, nadat ik de kleine man in bed had gestopt, niet eens de moeite nam om de lichten in huis aan te doen. Ik zat in het donker, opgekruld in mijn stoel, het enige meubelstuk dat ik mezelf had toegestaan te kopen, en praatte via mijn telefoon met mensen die geen idee hadden wie ik werkelijk was. Vraag willekeurige Twitteraars van toen en ze hadden een beeld van me. Een beeld dat intens ver bij de waarheid vandaan lag. Ik hield vrienden over aan die tijd. Die er pas echt toe deden toen ik ze sprak of ontmoette. Die werkelijk vroegen wat er in me om ging en die me hielpen te helen.

Online contact, vervangt geen real life contact. Nooit! En degene die je denkt te kennen, over wie je een mening hebt en waar je je aan ergert, heeft misschien wel een ander verhaal dan jij denkt. Schuilt er achter iedere negatieve post niet een klein beetje eenzaamheid? Zijn al die happy hashtags er niet gewoon om een werkelijk gevoel te verbloemen? Baseer je mening niet op dat wat je ziet, of denkt te weten.
Facebook, Twitter, Instagram, het is voor velen níet het werkelijke leven.

Als ik niet reageer op een noodkreet, dan wil dat niet dat zeggen dat het me niet interesseert.
En als je me een tijd niet hebt gesproken, dan heb je wel degelijk heel veel gemist…

Deze tekst verscheen ook op mijn eigen site