Als ik nieuwsberichten en vooral de reacties daarop lees, krijg ik de indruk dat ‘Wij Nederlanders’ harder en egocentrischer worden. Al vraag ik me af of het echt anders is dan vroeger, of dat men destijds eerder geneigd was om politiek correct te reageren, omdat er toen geen computerbeeldscherm was om achter te schuilen.
Tegelijkertijd krijg ik ook de kriebels van de trend die gaande lijkt, om in het openbaar en identificeerbaar toch nóg meer politiek correct te zijn. In ons gekwetsten-landje moet je namelijk iedereen, overal, tegelijkertijd en evenveel waarderen en aandacht geven. En pas vooral op dat je geen groepen uitsluit! Doe je dat wel, dan is er altijd wel iemand die gaat roepen: “Vergeet mij niet!” Vaak in minder aardige bewoordingen en binnen de kortste keren gesteund door vele ‘lotgenoten’, die voor die tijd nog niet eens wísten dat ze een probleem hadden.
We kennen de Zwarte Pieten-discussie. Zwarte Pieten sterven nu langzaam maar zeker uit, maar ik weet zeker dat als er bij een toekomstige editie meer blauwe dan groene Pieten zijn, er direct een actiegroep voor de onderdrukte groene Piet in de bres springt.
Een ander voorbeeld is de de recente Cito discussie. Een aantal kinderen kreeg een pluim in een uitzending van het Jeugdjournaal, maar kinderen met een middelmatige score kregen geen of niet genoeg aandacht in het nieuwsitem. Na een brief van een betrokken juf viel Nederland en masse over de uitzending. Er voor het gemak aan voorbijgaand dat het toch echt de thuisomgeving is, die de meeste invloed heeft op of en hoezeer een kind zich gewaardeerd voelt. Het Jeugdjournaal reageerde politiek correct en gaf aan dat dit niet de bedoeling was, in plaats van eerlijk aan te geven dat het nu eenmaal minder leuk en vooral minder nieuwswaardig is om een kind voor de camera te laten uitleggen dat hij of zij, ondanks een lagere score, toch echt trots is op zichzelf en zich ook gewaardeerd voelt.
Bron: Pixabay
Op moederdag begreep ik van redactielid Irene dat er dus ook al enige jaren een discussie gaande is rondom moederdag. En dan niet omdat het commerciële onzin zou zijn. Nee: hoe dúrven we voorbij te gaan aan alle vrouwen die een kindje verloren hebben of ongewenst kinderloos zijn? Of de mensen die hun moeder zijn verloren?
Het verbaast me trouwens dat de discussie rondom een genderneutrale ouderdag nog niet is losgebarsten, want moederdag en vaderdag zijn allemaal leuk en aardig, maar hoe moet het met ouders die zich moeder noch vader voelen? Alhoewel, in België en de Canada zijn er daadwerkelijk al scholen die ‘uit resepect voor andere culturen en diversiteit binnen gezinnen’ moederdag hebben afgeschaft!
Ik ben geen compleet harteloos monster en ik begrijp dat afgelopen zondag voor veel mensen een pijnlijke dag was, net als andere feestdagen dat weer voor anderen zijn. Maar moeten we daarom maar gewoon helemaal niks meer vieren? Of enkel in stilte, achter gesloten deuren? Toen we hier een discussie over hadden in de WhatsApp groep van de redactie, merkte Annemarie cynisch op dat ze het belachelijk vindt dat we überhaupt nog zoiets als verjaardagen vieren. Er zijn immers altijd mensen die toevallig níét jarig zijn op die datum. Ze heeft een punt. Om maar niet spreken van al die mensen die hun verjaardag niet meer kunnen vieren, omdat ze zijn overleden. En wij durven nog steeds verjaardagen te vieren? Gevoelloos en egocentrisch, dat zijn we!
Misschien zou het leven leuker zijn als we stoppen met zeiken en ons steeds maar gepasseerd te voelen. Val je buiten de boot? Organiseer je eigen feestje. Of vier gewoon niet mee; niemand dwingt je. Voel je je dan nog steeds zielig en onderkend? Sluit je aan bij de Jehovah’s getuigen. Ik heb begrepen dat die nauwelijks iets vieren, zelfs verjaardagen niet. Dat moet een geruststelling zijn voor velen. En mocht ik hierbij onverhoopt een geloofsovertuiging uitsluiten, die dat óók niet doet: well, get over it!
