Seks in de tram

20 mei 2017 door Karen Willekens

Newsflash aan de dame die achter me op de tram zat:
wanneer je telefoneert, weet dan dat de personen die voor, naast en achter je zitten jouw gesprek horen! Ja, ook wanneer je jouw stem dempt.

Ik ben best ruimdenkend, maar ik hoef echt niet zo nodig te weten dat jij je man wel eens pijpt. Nog minder wens ik me een beeld te vormen van jouw tong die zijn ballen likt. Op een voorstelling van hoe je zijn lul in je mond neemt en dan krachtig zuigt, zit ik ook niet echt te wachten. De bijkomende informatie dat hij dan weleens kwaad op je wordt, was een verrassende wending, maar nee, eveneens niet gewenst. (Misschien je techniek toch nog wat bijschaven, in plaats van zijn voorhuid?)

Ik ben echt niet preuts. Maar ik vraag me wel af waarom iemand zulke details open en bloot deelt in een halfvolle tram. Is men zich dan zo weinig bewust van de omgeving? Of is het een gewone ‘Je m’ en fous’-houding? Een stevige middelvinger opstekende ‘fuck it wat de rest van de wereld ervan vindt’?

Ik vat het niet. Tuurlijk praat ik ook over seks met mijn vriendinnen, maar er zijn geschiktere locaties om dat te doen. Als het zo nodig openbaar moet, zoek een luidruchtig café uit. Werkt prima. Wijntje erbij en je kunt je gang gaan zonder dat je er ongevraagd anderen bij betrekt.

Nu was dat hele telefoontje op zich al zo absurd dat ik, na het bekomen van mijn eerste ontsteltenis, moest slikken om niet de slappe lach te krijgen. Uiteindelijk bleef ik slechts een omstander. Wanneer ik echter ‘gedwongen’ betrokken partij word, krijg ik eerder kotsneigingen.

Dat ondervond ik enkele weken geleden. Ik zat op een bank in de tram en scrolde door Facebook toen een man me aansprak. Al snel werd het me duidelijk dat hij me voor een ander aanzag, waar ik hem vriendelijk op wees. Klaar, afgesloten denk je dan. Nee hoor. Hij kwam naast me zitten en vroeg vervolgens of ik het niet erg vond. Even was ik in de verleiding om te zeggen dat je dat meestal eerst vraagt vóórdat je effectief gaat zitten, maar ik liet het passeren.

Enfin, hij zette zich en propte zijn zware boodschappentas tussen zijn benen, waardoor die openvielen. Ik kruiste mijn benen om die van hem niet te hoeven raken. Na een aantal oppervlakkige onderwerpen stak hij een verhaal af over de operatie van zijn knie. Ongetwijfeld moet ik bijzonder anatomisch onkundig gekeken hebben, want hij pakte mijn knie vast om te duiden waar zijn bouten staken. Mijn maag trok samen. Ik bewoog mijn knie naar links, wat de lefgozer gelukkig aanspoorde zijn hand terug te trekken. Niet dat het hem stoorde. Integendeel, hij minimaliseerde het en kletste vrolijk verder.

Vol ongeloof vroeg ik me af of hij hersenbeschadiging had, iets wat zijn ongeremdheid en grensoverschrijdend gedrag zou kunnen verklaren (beroepsmisvorming, geef ik ’t grif toe). Ik keerde mijn lichaam van hem af. De meeste mensen vatten dan de hint. Hij niet. Hij bleef doordrammen. De tram ging ondergronds en ik negeerde hem zoveel mogelijk. No problemo, nog enkele haltes en ik kon hem dumpen.

Zijn woordenspuugsel liet ik vlotjes van me afglijden tot zijn vragen een persoonlijker tintje kregen. Wat doe je voor job? Heb je kinderen? Ben je nog bij je man? Wieoee, wieoee, wieoee… Alarmbellen galmden in mijn hoofd. Terwijl ik nietszeggend antwoordde, zette hij een tandje bij en schakelde over naar seks. Uiterst subtiel uiteraard. De inleiding overslaand, dropte hij dat hij als achtjarige zijn ouders eens zag vrijen. Wat een hele shock was, natuurlijk. Je zal je vader maar je moeder zien neuken, terwijl zij hijgende en kreunde geluiden produceert tot ze gillend klaarkomt. Dat wil je niet meemaken, blablabla.

Tuurlijk wil je dat niet meemaken, net zo min als ik dit hele gedoe wilde! Creep! Ik had het ermee gehad. Het kon me niet schelen in welk tramstation ik zou belanden. Voordat hij zijn kans greep om het onderwerp te verdiepen, ramde ik mijn vinger in de stopknop en trok een spurt naar de schuifdeur.

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, heren, maar ík word niet warm van zulke gesprekken. Geen enkele vrouw, denk ik. De enige hoogtepunten die ik ervan krijg, zijn de plotseling hernieuwde inspiratie om te schrijven en hém zien verdwijnen in een groot zwart gat, toen de tram wegreed.

bron: piabay