Bron: Pixabay
Vrijdag stuurde ik mijn collega een berichtje om hem te feliciteren met zijn verjaardag.
Ik kreeg terug: ‘hartelijk bedankt voor je lieve app. Zelf vind ik verjaardagen rampen maar morgen is het gelukkig weer over’.
‘Zolang alle visite thuis blijft, is er niets aan de hand. Gewoon rustig blijven ademhalen’, stuurde ik terug.
‘Dat is juist het probleem: ze willen allemaal komen om mij met goede wensen te overstelpen!’
Ik appte nog terug dat hij mij niet hoefde te verwachten. Ik deel zijn aversie. En ik maak geen uitzondering. De zijne, de mijne, ik heb er niks mee en vier het liefste niks. En al heel lang niet meer. De laatste keer dat ik mijn eigen verjaardag gevierd heb, goh, zeker acht jaar geleden, denk ik? En dan nog heel bescheiden ook, met een tafel vriendinnen voor wie ik een lunch had verzorgd. En ik deed het stiekem alleen maar om in één klap overal vanaf te zijn: housewarming en verjaardag in één.
Two is company, three is a crowd, is mijn motto.
Ik ben best sociaal denk ik. Privé wat minder omdat ik vaak mijn kruit al verschoten heb op mijn werk. Altijd attent zijn en een luisterend oor bieden lukt me prima. Maar soms is de koek op. Ben ik echt leeggezogen. En dan heb ik dus niet de onbedwingbare behoefte om privé ook nog eens gezellig te doen. Laat mij dan maar gewoon plat met poes en thee op de bank vegeteren.
Lunchen met een vriendin vind ik leuk. Bijpraten.
Als we eters hebben, ook gezellig. Ken net, vier à zes man aan een tafel.
Zijn er meer mensen in één ruimte, dan weet ik niet meer naar wie ik moet luisteren. Ik vang flarden op van links, ik hoor iets interessants op rechts. Iemand lacht. Ik vind het leuk om die-en-die weer eens te zien, maar moet zus-en-zo ook nog spreken, wegens te lang niet gezien. Ik word er bloednerveus van. Al die geluiden, al die energie.
En heb je die hele bups in je eigen huis, dan moet je óók nog eens zorgen dat je niemand over het hoofd ziet en écht even informeert naar hun welzijn, want anders ben je een waardeloze gastvrouw. En tussendoor moeten al die glazen vol blijven. Hebben de laatkomers al taart gehad? Shit, wil dinges weer thee, altijd moeilijk doen. Neem gewoon een wijntje! Ik zie dat de bak met toastjes leeg is. En de borrelnoten mogen ook wel weer bijgevuld. Oh, en ik hoor de deurbel. En de kat vreet net het cadeaulintje op, dat wordt kotsen. Wie heeft er naast de wc gepiest? Snel even een doekje pakken.
En als dan iedereen eindelijk het pand verlaten heeft, staat het zweet in je bilnaad, is je huis veranderd in ground zero en ben je de rest van de maand salades en wraps aan het eten, want uiteraard heb je veel te veel klaargemaakt.
Wat de hel is daar feestelijk aan?
Kan iemand mij dat vertellen?
Dit blog staat tegelijkertijd ook op mijn eigen stek.
VRESELIJK! Ik heb ook zo’n hekel aan een huis vol mensen… Thuis is mijn tempel. Daar wil ik tot rust komen en niet door een overdaad aan prikkels tot hysterie gedreven worden. Dus ook bij ons thuis al jaren geen ‘feestjes’ meer… 😉
Mijn sociale leven speelt zich ook vnl. op het werk af, nix mis mee. Feestjes geven daarentegen vind ik fantastisch! Al heb ik dat al heel lang niet meer in eigen huis gedaan. Op kantoor pleur ik gewoon alles op een plek en zoek het zelf maar uit, werkt prima. Wel even goed voorbereiden, en dan heb je alle tijd om de geweldige gastvrouw uit te hangen.
Het zou mijn verhaal kunnen zijn! haha
Nix met die feestjes, gewoon lekker met een zelfgemaakte taart (dat dan weer wel) en kindlief uitgestrekt op de bank is genoeg 😉
Alleen mijn moeder komt, dat is genoeg…