bron: GvE/VvE (eigen foto)
Een hoopje kleren valt naast haar voeten op de vloer van de gang. Achteloos stapt ze eroverheen en trekt de deur van de badkamer achter zich dicht. Wanneer het water goed warm is, gaat ze onder de douche staan. Ze laat zich door de hete stralen verwarmen.
Langzaam maar zeker spoelt de hitte alle spanning en stress van haar af. Ze denkt terug aan de afgelopen maanden. Aan de onzekerheid van wat er komen zal. Aan de steeds aanwezige angst voor een nieuwe aanval. Aan een nieuwe poging om uit het leven te stappen.
En vooral aan de onmacht.
Wat had ze dan anders nog kunnen doen? En dus heeft ze een psycholoog ingeschakeld. Een deskundige die erachter zou kunnen komen, wát er nu precies aan de hand is. Niet iedereen was het met haar eens geweest. En nog steeds hoort ze de meningen van de mensen uit haar omgeving door haar hoofd galmen.
“Maak je het niet veel groter dan het is?”
“Het valt toch allemaal wel mee?”
“Wij zien het niet zo zwaar als jij het beschrijft, hoor.”
“Weet je wel hoe gevaarlijk het is om mensen in hokjes te plaatsen?”
“Zo’n stempel beheerst een heel leven. Denk toch aan de toekomst! Denk aan het stigma waarmee je te maken gaat krijgen…”
“Zo’n etiket werkt alleen maar negatief, hoor. Etiketten op voorhoofden plakken heeft helemaal geen nut.”
“Daar komt alleen maar heel veel schaamte bij kijken.”
Maar daar was ze het totaal niet mee eens geweest.
En nu, nu is het dan eindelijk zover.
Er is een diagnose gesteld.
En het moment dat de diagnose daadwerkelijk uitgesproken wordt, valt er een enorme last van haar schouders.
Al die tijd had ze gelijk gehad. Haar gevoel was – en is – goed. Ze wist het! En ze had het altijd al geweten.
Eindelijk is er een eind aan de onzekerheid gekomen. Eindelijk kan ze aan de slag. Krijgt ze handvatten. Er wordt een plan gemaakt en er komt hulp. Eindelijk staat ze er niet meer alleen voor. En wat nou schaamte? Zij schaamt zich absoluut niet! En ze zal ervoor zorgen dat haar zoontje zich ook nooit hoeft te schamen. Want er ís niets om je voor te schamen. Ze is juist enorm trots.
Ze draait de kraan dicht en pakt een handdoek. Klaar om ertegenaan te gaan. Klaar om aan de buitenwereld te bekennen.
Fuck de vooroordelen.
Fuck dat stigma!
Ik ben die trotse moeder.
Mama van een ontzettend lieve en bijzondere zoon.
Een zoon met McDD.
En jij bent mijn lieve schat, mijn kind.
Eindelijk kunnen wij ervoor gaan zorgen, dat jij weer gelukkig wordt.
Dank je wel voor het delen van je verhaal, het geeft zoveel herkenning in het verhaal van wat onze 15 jarige dochter die ook de diagnose McDD dit jaar gekregen heeft.
Ik hoop voor je dochter en voor jou dat ze met deze diagnose een traject op kunnen starten met de juiste steun en hulp voor haar. Heel veel succes.