Huismannen

21 juni 2017 door Karin van der Stoop

bron: pixabay

Mannen denken soms echt raar. Mijn vriend zegt bijvoorbeeld regelmatig tegen me dat hij graag huisman speelt, en er ook héél erg goed in is.
“Nou schat, jouw huis is echt veel smeriger dan het mijne, hoor,” schamper ik.
“Echt niet! Bij jou thuis stonk de vuilnisbak echt onwijs! Dat gebeurt mij dus nooit, nee, mijn huis is veel schoner.”

Hij denkt dus daadwerkelijk dat met het buiten zetten van de vuilnis, het huishouden gedaan is. Maar die ene plank in de koelkast, waarvan ik twee weken geleden al constateerde dat er iets van melk of yoghurt op gelekt had, die heb ik net dus zelf maar even schoongemaakt. Ik zet mijn eten graag op een schone plek, zelfs als het in een plastic bakje zit. Zodat je het er ook weer makkelijk uit kan halen, omdat het niet vastgeplakt zit aan de zure melk.

Eigenlijk is het openmaken van de koelkastdeur in deze keuken al een ranzige bezigheid. Voor mij in elk geval; ik heb een vieze-handen-fobie. Niet te verwarren met smetvrees, ik kan alleen niet tegen zooi op mijn handen. Al toen ik een kleuter was, werd mijn moeder horendol als ik in de zandbak zat, omdat ik elke 5 minuten kwam zeuren dat mijn handjes schoongemaakt moesten worden. Zelfs natte handen vind ik irritant, ik ben langer bezig met afdrogen dan met wassen, serieus. Ik word dan ook loeipissig van die blow-dryers die sommige horecagelegenheden hebben, maar dat is weer een ander verhaal.

De meeste mannen letten überhaupt nooit op hun handen, grijpen met hun vieze klauwen alles vast, om die ranzigheid weer gedeeltelijk over te dragen op het volgende dat ze in handen krijgen. Vooral in de keuken resulteert dit in vette, plakkerige plakkaten viezigheid op deuren en vooral handgrepen. En dat merken ze dus totaal niet op. Dat ze het niet voelen snap ik nog, met vette troep aan je handen merk je andere vette troep niet op. Maar ze zien het ook niet. Nooit. Die hele witte kast ziet er uit als een abstracte schildering van grijzige vlekken, vingerafdrukken en spetters van allerlei vloeistoffen, maar voor een man blijft het een toonbeeld van maagdelijke witheid.

bron: pixabay

Ik denk dat geen enkel keukenkastje in anderhalf jaar een doekje heeft gezien. Nou ja, gezien wel, want er zwerft altijd wel ergens een ranzig dweiltje rond. Ik stel me zo voor dat ze zich voelen als een verliefd bakvisje; smachtend blijven kijken maar nooit aangeraakt worden.
Ik ken dat gevoel, dus ik heb mijn hand over mijn hart gestreken en de jongedames even een flinke beurt gegeven. Ik heb gelijk het lichtknopje van de badkamer/wc even meegenomen, want brrrr daar wil je helemaal niet van weten wat er zich allemaal op heeft vastgehecht.

Wedden dat mijn vriend het niet eens opmerkt? Schoon, vies, allemaal hetzelfde. Als de vuilnis maar op tijd buiten wordt gezet.