Wát zeg je? Wij willen een Echte Man? (reactie op HMD)

7 augustus 2017 door Yone

Onze HMD-broer Kees de Vreugd gaf een eigen uitleg aan de verdwaalde verzuchting van een vrouw met een slechte dag. Naar aanleiding van niet nader gedefinieerde en waarschijnlijk niet bestaande, bronnen, concludeert Kees dat de Moderne Vrouw (wat dat ook mag zijn) verlangt naar een Echte Man.

bron: pexels.com/gratisography.com

Zijn definitie van een Echte Man is een vent met borsthaar en een enorme biceps, die “bierboerend en ruftend op de bank voor de tv zit met zijn maten, terwijl ze kruiskrabbend de scheidsrechter tijdens een potje Ajax-Feyenoord uitschelden”. De Moderne Man is namelijk, als ik Kees goed begrijp, door feministische vrouwen gedegradeerd tot een halfzacht, willoos wezen. Zonder gebruik van enig geweld hebben de vrouwen de laatste decennia volgens Kees “een complete generatie mannen nagenoeg gesloopt.”

Weet je wat dat zegt over het fenomeen ‘man’, Kees, als je gelijk zou hebben?

Met een paar snel neergekwakte frustraties degradeer jij de man tot een tamme hond, die door de vrouw op ieder gewenst moment naar haar eigen – al dan niet reële – wensen gekneed kan worden. Waar is de wil van de man zélf gebleven? Hebben mannen zichzelf dan helemaal niet meer in de hand en laten ze zich maar vormen? Door dit stukje krijg ik de indruk dat de man in feite niet meer is dan een sullige Golden Retriever, die je prima kunt dresseren, als je ‘m maar af en toe een bot toewerpt en regelmatig uitlaat.

Oh, ik snap best dat jij het beeld van de ruftende retro-bankmacho helemaal ziet zitten, hoor. En de Moderne Vrouw brengt je dan het bier en de snacks en trekt zich netjes terug in de keuken (of alvast in de slaapkamer, in negligé). Toch? Misschien wil je gelijk helemaal terug naar de jaren 50? Als ik dit artikel met huwelijksadviezen zo lees, begrijp ik die feministes van destijds prima.

Ik heb de laatste maand mijn schoonvader op bezoek gehad, die aardig in het kader van jouw stereotype “Echte Man” past. Hij heeft weliswaar niet ruftend (maar wel bierdrinkend) op de bank gezeten, en als hij al ooit een biceps heeft gehad, dan is die inmiddels vergaan tot wat blubbervel. Maar alle bijbehorende macho-trekjes zijn nog dubbel en dwars aanwezig. Zo’n Echte Man zou bij mij toch in een mum van tijd op straat staan. Slopen die hap. Zo’n biceps wordt ook zwaar overschat trouwens; ooit een vriendje met een gigantische biceps gehad, maar toen ik hem zo’n twee decennia later terugzag, was dat aardig in het verval geraakt en wat er dan overblijft is verre van appetijtelijk, kan ik je vertellen.

bron: pixabay

Met een Echte Man bedoelde die vrouw waarschijnlijk inderdaad geen zweverige, make-up dragende, rijstwafels sabbelende metroman. En ook niet iemand die haar tegen ‘boze AZC bewoners’ moet beschermen. (Daar zou ik ook nog op in kunnen gaan, maar die discussie is al zó ver uitgekauwd…)

Nee, wat ze naar alle waarschijnlijkheid bedoelde, was een leuke – eventueel zelfs goed verzorgde – man, waar ze een gelijkwaardige relatie mee kan hebben. Eén die zonder te janken over vergane tijden en vuisten zwaaiende feministes zijn steentje bijdraagt en waarmee ze uit haar dak kan gaan, wanneer ze daar allebei zin in hebben. Eentje die inderdaad zijn gevoelens zo af en toe uit, zodat ze er niet naar hoeft te raden.

Wat ze vast níét bedoelde, was een man als Kees, die grienend in een hoekje gaat zitten omdat een feministe ‘lelijk’ tegen hem gedaan heeft, re-runs van ‘Married with Children’ kijkend en fantaserend dat hij Al Bundy is, maar dan mét een biceps. En dan dat tafereel nog als waarheid in een blog zet ook. Ik wens ‘de man’ in het algemeen en Kees in het bijzonder bij deze veel succes met het hervinden van zijn identiteit en wilskracht.