“Mama, jij bent echt een Koopjeskoningin!”
Woorden van mijn nu al prijsbewuste jongste dochter. Ik weet niet of het door mijn Turkse bloed komt of juist door de Nederlandse zuinigheidsmentaliteit (of misschien de gouden combinatie van beide), maar ik weiger de volle mep ergens voor te betalen.
Neem bijvoorbeeld zeep. Met een huishouden van 4 mensen, waaronder 3 vrouwen, gaat dat er rap doorheen. Waarom zou ik 4 euro voor mijn favoriete zeep betalen wanneer er altijd een winkel te vinden is die een 1+1 gratis actie heeft?
bron: publicdomainpictures.net
Slecht voor het milieu, maar ik heb mijn ‘Nee dank je, we hebben alles al’-sticker van Loesje van de brievenbusklep afgepulkt. Ik vind het namelijk heerlijk om alle reclamefolders door te spitten om zo te bekijken waar ik mijn uitverkoopslag kan gaan. Wanneer ik aanbiedingen tref die mij aanspreken, stippel ik mijn fietsroute uit om boodschappen te doen. Ik ben dan maar wat trots op mezelf wanneer ik de helft minder heb uitgegeven, al moet ik er een half uur voor omfietsen.
Na jaren leven met een krap budget en drie kinderen, weet ik nu precies waar ik wat en wanneer moet halen. De website Voordeelmuis bijvoorbeeld, laat me altijd zien waar mijn favoriete wasmiddel in de actie is. Inslaan!
Mijn vriezer ligt momenteel helemaal vol met vega producten die laatst 2+2 gratis waren in mijn buurtsuper. Inslaan!
Ik heb tandpasta voor het hele jaar, shampoo om een heel dameselftal van schoon haar te voorzien, zeep die zelfs de stank van pubers af krijgt etcetera etcetera. INSLAAN!
Wat betreft kleding gun ik mezelf eigenlijk te weinig. 80% van onze kleding is tweedehands gekocht of zijn doorgevertjes. Alleen kleding die er écht goed uitziet, komt bij ons de kast in. Het zal je verbazen wat mensen wegdoen. Zelfs geheel nieuwe kleding met labels er nog aan hangen in de kringloop. Ongelooflijk! Ik doe niet graag mee aan de consumptiemaatschappij, waarin je pas meetelt als je het nieuwste van het nieuwste hebt. Mijn pubers hebben een refurbished telefoon waar ze zelf aan mee betalen, mijn huis is ingericht met tweedehands spullen en meubels. Jawel, van de uitverkoop. Tweedehands roept bij veel mensen een soort van ‘jakkes’ gevoel op, maar voor mij is het een kick wanneer ik een dure jurk in de kringloopwinkel zie hangen die een doorverkoopwaarde heeft van zeker 50 euro, maar waar ik voor 3 euro afreken.
Soms kan ik het niet laten. Gisteren heb ik een nieuw shirt gekocht voor €19,95. Ik vind dat een hele uitgave, omdat het niet ‘nodig’ is, wat mij betreft. Ik héb toch al kleren? Maar ik heb er een nachtje over geslapen, ben teruggegaan naar de winkel om te zien of ik er nog steeds blij van werd en tóch besloten om het mezelf te gunnen. Cadeautje voor Deen. Wat makkelijk kan, want een voordeel van Koopjeskoningin zijn, is dat ik geld overhoud voor dit soort ‘uitspattingen’.
Met opgroeiende kinderen die een eigen smaak ontwikkelen heb ik het qua kleding kopen niet altijd meer voor het zeggen. Mijn puberdochter gaf me gelukkig wel een compliment toen we laatst gingen winkelen en ze fikse korting kreeg op 3 mooie bloesjes, uitkomend op 10in plaats van 30 euro per bloesje. “Wow mam, wij moeten vaker samen gaan winkelen!”
Yep. En pas wanneer zelfs je kinderen je dan complimenteren met de gave voor goedkoop dingen scoren die én leuk én handig zijn, pas dan mag je de titel Koopjeskoningin dragen. Met verve.
