Bron: Pixabay
Gisteren heb ik een brief gestuurd naar een vriend.
Om de vriendschap te beëindigen.
Na dertien jaar was er mijns inziens niets meer van over. Ik voelde me niet meer op mijn gemak bij hem. Ik ben een gevoelsmens en moet me echt lekker bij iemand kunnen voelen. Dat had ik niet meer. Ik merkte dat ik zijn bezoekjes als een verplicht nummer ging zien. ‘Laten we hem maar weer eens uitnodigen want het is al zo lang geleden…’
En dan er tegenop zien als het moment daar was. Buikpijn kreeg ik er van. En ik moet er ook niet aan denken dat iemand zo over mij zou denken trouwens.
Één van de redenen waarom ik de boel in stand heb gehouden, is omdat hij niet bepaald een rijk sociaal leven heeft. Ik had met hem te doen. Geen goeie basis. En weer: ik moet er niet aan denken dat iemand bij mij…
In de afgelopen jaren heb ik zelf een enorme emotionele groei doorgemaakt. Hij is stil blijven staan. Nog steeds dezelfde grappen, nog steeds dezelfde denigrerende opmerkingen over vrouwen (en zelfs over mijn vriendinnen plaatste hij regelmatig een oversekste opmerking! Hij bleef daarmee doorgaan, ondanks mijn verzoek dat niet meer te doen), nog steeds verhalen over mijn ex aan wie ik zelf eigenlijk nooit meer denk. Bah.
Het ligt niet aan hem, hij moet de schuld dan ook niet bij zichzelf zoeken. Dat is wat ik hem schreef. Het ligt aan mij.
Ik heb hem vanaf begin dit jaar aan het lijntje gehouden. Appte dat ik in een dip zat en dat ik even geen contact wilde. Dat klopt ook. Deels dan. Ik zat wat hém betreft in een dip en ik had geen flauw idee hoe ik het aan moest pakken.
Negeren en de boel laten doodbloeden lukte me niet. Dat is wel gebleken de afgelopen periode. Hij bleef aanwezig in hoekjes in mijn hoofd. Plopte steeds omhoog. Ik ben iemand die dingen moet kunnen afsluiten. Ik kan niet tegen onafgemaakte zaken en situaties. Er moet altijd een streep onder iets komen. Anders kan ik het geen plekje geven.
Zelf ben ik een jaar of acht geleden ook per mail aan de kant gezet door een vriendin. Ook zij voelde zich niet meer op haar gemak bij mij om een aantal redenen, die ze ook benoemde. Ik was verdrietig. En boos. En snapte er geen zak van. Maar na een poosje accepteerde ik het en was ik er eigenlijk wel blij mee dat ze het zo aangepakt had. Helder, duidelijk, geen twijfel mogelijk, geen vragen. Ze wilde me niet meer. Punt. Prima. In ieder geval beter dan hangende onzekerheid en je af blijven vragen wat er aan de hand is. Waarom iemand geen contact meer met je zoekt.
Ik hoop dat hij er ook zo over denkt. Als hij morgen mijn kaart leest. Want als ik íéts niet wil, is het hem kwetsen…
Dit blog staat ook op mijn eigen stek.
Heb ik ook ooit gedaan. Pokkezwaar, maar uiteindelijk geeft het me rust.
Thanks dear. Ik weet het ook zeker, van die rust. Maar nu idd alleen maar schuldgevoel nog 🙁
Ik heb dit gedaan met mijn bloedeigen moeder…
Zo vreselijk moeilijk maar oh zo noodzakelijk.
Snap ik! Heftig 🙁
Het lastige aan een kaartje sturen vind ik dat het zo definitief is. Als het doodbloedt dan kun je er voor mijn gevoel altijd nog op terugkomen. Maar eigenlijk kan dat met een kaartje natuurlijk ook. Ik weet t niet, lastige situaties.
Klopt. Maar dat wil ik ook juist voor mezelf, definitief. Het is goed zo. We hebben leuke momenten gehad, veel lol gehad, maar dat is over. Relaties mag je wel uitmaken, maar vriendschappen blijf je soms onnodig lang laten doorsudderen. Dat is toch vreemd?
Ik heb ook nog nooit een relatie uitgemaakt. Wel mannen afgewezen maar dat is voordat we de relatie aangaan.
Iets afsluiten zonder de ander daarbij te betrekken vind ik sowieso lastig. Heb wel eens gehad met een vriendin dat ik haar eerst n paar maanden niet meer wilde zien. Toen toch een goed gesprek gehad, de lucht geklaard maar je voelt dat het dan klaar is. Prima als we elkaar toevallig tegenkomen maar vriendinnen zijn we niet meer.
Een vriendschap schriftelijk beëindigen…. dat zegt ook iets over jou ben ik bang.
Dat mag je vinden. Het heeft mij enorm veel moeite en denkwerk gekost dit te doen. Wat had jij gedaan? Nog een laatste keer afspreken? Bellen? Vertel!
Ik probeer iemand te accepteren zoals die is. Zet je iemand aan de kant omdat hij niet emotioneel groeit zoals jij? En wat is dat dan, emotioneel groeien? Omdat je het niet met elkaar eens bent? Emotioneel groeien betekent ook de (in jouw ogen) mindere kanten van vrienden aanvaarden. Dus: ben jij dan eigenlijk wel emotioneel gegroeid?
Jazeker. Dit gedrag en deze uitlatingen waren niet te accepteren, ik kan er niet openbaar over schrijven. Helaas. Maar ik ga er gemakshalve vanuit dat wanneer jij dochters zou hebben, je het ook niet in je leven zou willen hebben. Zo erg dus.
Ik begrijp je maar al te goed , heel goed . Een tiental jaar geleden heb ik definitief een breuk gemaakt met een van mijn zussen ! Het was al lang geen goede relatie meer met ups en downs . Het was een zware beslissing geweest , nu na al die jaren een correcte. Geen zalven meer ,ellenlange discussies ! neen de stekker is uitgetrokken en dat blijft zo. Het klinkt hard , ik weet het ! Ben geen moeilijk iemand , maar teveel is teveel !