Mijn persoonlijke tandenfee, dat is mijn jongste telg. Ik ben geen held wanneer het op doktersbezoekjes aankomt. Maar met yoga en Rescue Remedy van Bach ben ik al een heel eind gekomen in mijn leven. Ik leef nog!
Afgelopen week moest ik naar de tandarts om een gaatje te laten vullen (ja ja, een gaatje vullen, ja, no pun intended.) De afspraak valt in de schoolvakantie, maar ik móét wel gaan, want ik heb pijn bij elke kauwbeweging. En ik kauw wat af, want ik eet graag. Mijn jongste dochter wil mee. Op de vraag of ze het zeker weet, antwoord ze: ‘Ja natuurlijk!’
Oké dan. Dat wordt me groot houden en een goed voorbeeld geven aan haar. Ik heb ook geen oppas, dus hup, kind mee en op naar de tandarts. Met andere woorden, vooral niet huilend in die stoel liggen te hyperventileren.
In de wachtkamer zeg ik dat ik zenuwachtig ben. Ze pakt meteen mijn hand vast.
‘Komt goed, mama, het ergste is de verdoving.’
Wát?! Verdoving? Ja maar dáár had ik niet op gerekend! Mijn stressniveau stijgt tot aan het plafond. Ik heb namelijk mijn verstandskiezen ooit eruit moeten laten snijden en dat was echt vreselijk. Met die herinnering in mijn achterhoofd klim in de stoel. Ik lach nerveus naar de assistente. Mijn ukkie kletst voluit, zoals ze altijd doet, en gelukkig is dat eigenlijk wel een zegen. Haar verhalen leiden me af. Ze knijpt in mijn hand. Wanneer de tandarts vraagt of ze alsjeblieft even aan het voeteneind van de stoel wil gaan staan, kruipt ze zelfs half op mijn schoot, vastbesloten me bij te staan.
Pixabay
En het helpt. Binnen 7 minuten is het gepiept en sta ik weer buiten met slechts nog een licht gevoelige tand. De tandarts heeft geboord zónder verdoving, want het gaatje was goddank niet diep. Ik knuffel mijn eigen kleine tandenfee. Ik bedank haar voor de genomen moeite en lieve aanmoedigingen.
‘Ja tuurlijk mama, ik ben jouw kind en ik ben er om jou te steunen wanneer je het moeilijk hebt.’
Handig, zo’n kleine tandenfee!
