Ik voel me als een storthoop.

5 september 2017 door Zuster Klivia

Bron: Pixabay

Twee weken geleden kreeg ik uit het niets een pittige hoofdpijn. Dat heb ik dus echt nooit. Alleen als ik teveel gezopen heb, maar op jaarbasis is dat hooguit twee keer. En dat kon ik afvinken aangezien ik een alcoholloze maand heb. Zelfverzonnen. Rare ik. Maar daarover een andere keer meer.

Maar wat was het dan wel?

Ik had in de krant gelezen over een hersenvliesontsteking die heerste op dat moment. Maar ik had helemaal geen koorts. Voor de zekerheid informeerde ik mijn echtgenoot wel even. ‘Mocht ik gaan raaskallen -erger dan normaal-, flikker me dan in de auto en rijd als een speer naar de SEH”.

Ik checkte meteen ook even of hij alle alarmsignalen van een CVA (mond, spraak, arm) nog wist op te noemen. Yep. Dat zat ook snor.

Dochterlief riep meteen al dat het een voorhoofdsholteontsteking was maar aangezien ik niet verkouden ben geweest, leek me dat stug.

Toen ik later op de dag bukte om iets op te rapen en voor mijn gevoel mijn hersenen uit mijn schedel gedrukt werden, kon ik niets anders dan haar diagnose beamen.

Peter, mijn werkgever, ook. Een dag later. Hij klopte op mijn hoofd en ik wilde het liefst hem een corrigerende uppercut geven. ‘Jawel’ riep hij triomfantelijk. ‘Kloppijn! Dus een sinusitis’. Ik kreeg een kuur en een neusspray met corticosteroïden.

Twee dagen daarna kon ik niet meer van de pijn. Zelfs denken deed zeer. Alles bonkte en dreunde en pulseerde. Alleen plat liggen met tramadol was te doen. Ik meldde me ziek.

Daarna knapte ik gestaag, elke dag een klein beetje, weer op.

Tot afgelopen vrijdag. Toen hakte de hoofdpijn er ineens vól weer in. En mijn oren gingen ploppen. En zeer doen. En alle geluid leek wel verdubbeld qua intensiteit. En het was ook vervormd. Ik kon alleen fluisterende mensen om me heen verdragen.

K U TEE! Een middenoorontsteking, dat schoot meteen door mijn met snot gevulde hoofd. Geen feest. Ik weet niet of u dat wel eens gehad hebt, maar die pijn is niet te harden.

Ik appte de vrouw van mijn werkgever en vroeg of ik iets mocht bestellen. ‘Doe maar Augmentin’ kreeg ik terug. Manlief reed me naar de praktijk en ik draaide op mijn naam een receptje uit dat ik bij de apotheek van het ziekenhuis op kon halen. Ik had één en ander wel via de huisartsenpost kunnen doen, maar dit scheelde me úren wachten. En wie appelen vaart…

Nu is het wachten tot de kuur zijn werking gaat doen. Daar staat zo rond de 48 tot 72 uur voor.

En als ik me nét wat beter begin te voelen, slaat die kuur waarschijnlijk vól op mijn darmen. Bijwerking nummer één. Met waterdunne diarree tot gevolg. En een schrale anus.

En als dát dan weer over is, kan ik er donder op zeggen dat ik bijwerking nummer twee, een fijne vaginale schimmel, ga krijgen. Zo’n pittige, op Hüttenkäse gelijkende.

En dan is het feest helemaal compleet.

Jippie.