bron: pixabay
“Mam!” Haar dochter liep stampend de trap op. Ze had al zo vaak gevraagd om rustig de trap op te lopen, dat is voor de buren ook een stuk fijner.
“Mam, waar ben je?” riep haar dochter weer.
“Hier!” zuchtte ze. Even rustig op het toilet zitten was blijkbaar al teveel gevraagd. Haar dochter bonkte op de badkamerdeur: “Mam, ik heb papa aan de telefoon voor je!”
Dat had ze niet verwacht, ze had de telefoon niet eens horen over gaan. Haar hart ging ineens als een razende tekeer. “Zeg maar dat hij over tien minuten moet terug bellen.” Het zweet stond in haar handen. Een vlaag van misselijkheid overviel haar. Iets langer dan noodzakelijk bleef ze zitten, hield daarna haar polsen onder de kraan en keek naar haar spiegelbeeld. Het sloeg natuurlijk nergens op om jezelf op te maken voor een telefoongesprek. Maar toch deed ze het.
Haar moeder was in de keuken de afwas aan het opruimen en haar vader zat in de woonkamer. Ze hoorde dat haar dochter nog steeds met hém aan de telefoon zat.
“Ik geef nu de telefoon aan mama. Dag pap.” Haar dochter drukte haar gelijk de telefoon in de handen en huppelde weg.
“Dag schat. Tot snel.” Hoorde ze hem nog net zeggen.
“Met mij. Wat is er?”
Ze probeerde rustig te klinken. Maar om de een of andere reden was ze nerveus voor wat er komen ging. Waarom? Ze waren gescheiden, de ergste dingen waren al gezegd. Wat kon er nu nog erger zijn?
“Ook goedemorgen. Ik wil dat wij een formulier ondertekenen dat we het eens zijn met de scheiding,” stak hij meteen van wal. Even was ze stil.
“Je wil wat? Waarom? Alles is toch rond?”
Hij leek zijn woorden heel nauwkeurig te kiezen: “Nou… als we een akte van berusting tekenen, dan is het klaar. Dan is alles afgehandeld en kunnen we verder gaan.”
Ze zuchtte. “Het is toch al klaar. Wil je zo graag van mij af?” haar stem sloeg over.
“Het duurt allemaal zo lang. Ik denk dat het nu gewoon duidelijk en klaar moet zijn. Zoals ik al aangaf, kunnen we dan gewoon verder.”
“Verder?! VERDER??? Met wat?!?” wilde ze schreeuwen. Maar ze hield zich in, haar dochters zaten voor haar op de grond te spelen.
“Ben je daar nog? Weet je, ik kom morgen wel langs als de kinderen naar school zijn. Dan neem ik de papieren mee en kan ik gelijk mijn spullen ophalen.”
“Oké,” antwoordde ze kort en ze verbrak de verbinding.
Ze haatte het als hij zo praatte. Zijn zakelijke stem noemde ze dat. Die klonk afstandelijk en dan was er niets met hem te beginnen. Híj wist al wat hij wilde en daar kon zij meestal weinig meer aan veranderen. Maar dit keer kon ze het wél. Ze hoefde niet te tekenen. Dan duurde het nog ruim twee maanden voordat ze officieel gescheiden waren. Het zou zelfs nog langer kunnen duren als ze bezwaar zou aantekenen. Met een gemeen lachje op haar gezicht liep ze naar de keuken.
“Niet doen!” zei haar moeder.
“Wat?” vroeg ze zo onschuldig mogelijk aan moeder.
“Ik weet waarvoor hij belde én ik weet hoe jij bent.”
“Jij klonk gisteren anders ook niet alsof je het met hem eens was. Ik kon alles horen boven. Weet jij misschien waarom hij wilde scheiden?” De boosheid was ineens weer in alle hevigheid aanwezig. Haar moeder zweeg. Waardoor ze alleen nog maar bozer werd.
Ze voelde haar vaders hand op haar schouder: “Rustig, jouw dochters spelen in de woonkamer. Je wilt toch niet dat ze hier te veel van mee krijgen?”
“Mama wist gewoon dat hij vreemd ging, dat er een ander was. Is dat waarom ze ineens zo veel begrip voor mij had?” snikte ze zachtjes.
“Heeft hij een ander?!” nu was het haar moeder die haar stem verhief.
“Klaar! We gaan even buiten de koffie opdrinken.”
Haar vader dirigeerde de twee dames de keuken uit.
“Waarom zou hij anders de scheiding zo snel mogelijk geregeld willen hebben?” ze snikte nog steeds. Met de onderkant van haar mouw veegde ze haar neus af.
“Ik weet niet of hij een ander heeft lieverd. Echt niet. Maar wat maakt het nu nog uit. Het is over, jullie zijn al gescheiden. Het inschrijven is slechts een kwestie van tijd. Als je nu moeilijk gaat doen, maak je het vooral jezelf moeilijk. De uitkomst zal hetzelfde blijven.”
Ze keek haar ouders aan. Ze zaten naast elkaar. Haar vader had zijn hand op het been van zijn vrouw gelegd. Hoe was hun gelukt om nog steeds samen te zijn?
Haar vader nam het woord: “Zoals ik het zie, heb je twee opties. Je kan tekenen of niet. Het maakt niet uit. Als jij wilt dat hij gewoon moet wachten, dan is het zo.”
Wat hier aan vooraf ging: De fut is eruit (21)
bron: pixabay
