Deze week startte een campagne van de Rijksoverheid tegen de discriminatie van zwangere vrouwen op de arbeidsmarkt. Lodewijk Asscher roept werkgevers op om verder te kijken dan de 9 maanden die een zwangerschap duurt. Verschillende kranten wijdden er maandag al artikelen aan, zoals het AD en RTLZ. In die kranten zegt Asscher: “Zwanger zijn moet een feest zijn! En dus geen onnodige spanningen opleveren voor de moeder. Vooral geen stress of ze haar baan misschien kwijtraakt, of haar contract nog wel verlengd wordt en of ze in de toekomst nog wel promotie kan maken. En bij sollicitaties mag een dikke buik natuurlijk ook absoluut geen reden zijn om iemand af te wijzen. Dat doen goede en moderne werkgevers niet. Die kijken verder dan negen maanden vooruit.”
Ook de Volkskrant schreef er gisteren een artikel over, waarin allerlei experts vertellen waarom een vrouw niet beoordeeld mag worden op haar zwanger-zijn. In geen van de kranten lees ik een tegengeluid. Allemaal heerlijk politiek correct. Net als de voor mijn gevoel geforceerde multi-culti radiospot die ik gisteren in de auto hoorde. Onderstaand de daarbij behorende video.
Bron & directe link: www.zeteenstreepdoordiscriminatie.nl (rovid.nl)
Ik heb het geluk gehad dat mijn werkgever, toen ik zelf zwanger was, geen problemen had met mijn zwangerschap. Daarnaast had ik het geluk dat mijn ouders bijsprongen tijdens het eerste jaar, waarin dochter meer ziek was dan niet. Waren zij er niet geweest , had ik mijn werk nooit naar behoren uit kunnen voeren en was naar grote waarschijnlijkheid mijn dienstverband bij het bedrijf voortijdig beëindigd. En nee, dat was niet leuk geweest. Niet eerlijk misschien ook. Nu, jaren later, word ik er niet jonger op en mijn fysieke gesteldheid is ronduit bedroevend. Ik vraag me af en toe serieus af of ik daardoor ooit thuis kom te zitten. Ook dan zou ik dat verre van leuk vinden.
Maar als we heel eerlijk zijn, is het management van een organisatie in eerste instantie verantwoordelijk voor het feit dat het goed gaat met die organisatie. Daarbij hoort een passend personeelsbeleid. Willen ze mensen langdurig binnenhouden, zal goed werkgeverschap daar een onderdeel van moeten zijn. Maar wanneer zij voor een functie een ambitieuze jonge fulltimer nodig hebben, dan kan ik me voorstellen dat ze niet staan te springen om een contract te geven aan een zwangere vrouw. Na die 9 maanden heeft die zwangerschap ook nog consequenties namelijk. Ik denk dat die werkgevers júíst al verder kijken dan de zwangerschap.
Natuurlijk ben ik tegen discriminatie. Wie niet. Mijn echtgenoot komt van origine niet uit Nederland en ik ben een vrouw in een lichaam dat niet geheel naar behoren werkt. Wat mij betreft mag iedereen voor ‘ons’ op de barricade springen. Maar ik denk dat dat geen enkele zin heeft. De eigenaar, CEO, Manager, Voorzitter Raad van Bestuur, of wie er ook aan het hoofd van een organisatie staat, hoort allereerst te kijken naar het organisatiebelang en het voortbestaan van het bedrijf. Zij moeten zorgen dat de juiste mensen op de juiste plek komen te zitten. Als dat een 55-jarige zwangere vrouw is, dan horen ze die aan te nemen. Maar is het een uit de Hollandse klei getrokken blonde jongen van begin 30 die fulltime aan de slag kan, dan moeten ze die keuze óók zonder enige terughoudendheid kunnen maken. Als er wordt gekeken naar een goed functionerend team en te behalen doelen, dan kijken ze niet alleen naar de papiertjes en ervaring, maar ook naar leeftijd, geslacht, voorkomen, etc. Dus naar alle zaken waarnaar eigenlijk niet gekeken mág worden.
Nog even en dan komen er bovenop allerlei subsidieregelingen die voor diversiteit moeten zorgen, ook nog verplichtingen. Dan moet een bedrijf op pak-hem-beet 80 medewerkers minimaal 5 mensen van 65+ en 7 zwangere vrouwen in dienst hebben. De uitdrukking zaken zijn zaken, business is business, komt dan op de zwarte lijst. Winstgevende ondernemingen zijn niet meer belangrijk, politiek correct bezig zijn wordt de norm. Tot het slechter gaat met de economie natuurlijk. Dan worden zaken ineens wél weer zaken, toch, Lodewijk?
Heel realistisch geschreven!
Soms heeft het gewoon meer om armen hè.
Klopt… het is niet zo eenvoudig
Uuh…een 55-jarige zwangere vrouw?
Bij wijze van spreken 😉 Alhoewel ik niet zo lang geleden de moeder van een vriendinnetje van mijn dochter tegen kwam, die aankondigde dat ze zwanger was. En die is ook 50+.
Goed punt, als niet moeder mag je over dergelijke zaken helemaal geen mening hebben maar toch. Een ondernemer/ manager/ CEO heeft ook de verantwoording voor de rest van het personeel en als
die er onder komen te lijden(werkdruk of financieel) dan is het niet meer dan normaal dat hij daarin minder risicovolle keuzes maakt.