Zondagavond zat ik enigszins verbaasd op de bank bij… euh, nou die vrije vrijer uit mijn laatste blog.
Rond 5 uur die middag via app:
“Gaat het goed met je?”
“Boven verwachting, maar ik denk veel aan je,” was mijn antwoord.
“Wil je hierheen komen?”
En daar was weer die “whut??” in mijn hoofd… Maar zo onverwacht was het niet. Ik schreef al dat hij waarschijnlijk niet zo zeker van zijn zaak was. Ik liet alles vallen en stond anderhalf uur later voor zijn deur. Recordtempo, mag ik wel zeggen. Het is ruim 3 kwartier reizen en ik ben nogal Juffrouw Mier als ik onverwacht op stap moet. Tuutututuut!
Maar ik vloog dus. Vliegende mier, weer eens wat anders. Onderweg heeft hij 3 keer gebeld waar ik bleef. Eenmaal binnen – hij lag in bed – werd ik half fijn geperst in zijn armen. Fluisterend betuigde hij zijn spijt dat hij me pijn had gedaan. Ja lul, dat mag je wel zeggen. Maar ik ken zijn hart, misschien wel beter dan hij zelf. Hij wil geen relatie, maar hij kan ook niet lang zonder me. Bij mij kan hij helemaal zichzelf zijn, heeft veel huidhonger en een enorm libido, dat hij op mij mag botvieren. Hij vindt het fijn als ik voor hem zorg. En we kunnen ook heel goed samenwerken.
Maar hij weet nog steeds niet echt wat hij met me wil en hij voelt zich daar schuldig over. Wat resulteerde in een rollebolspel dat het midden hield tussen vrijen en knuffelen. Hij was erg emotioneel en vroeg of ik maandag ook bij hem wilde blijven. Hij moest alleen even zijn zoon naar school brengen en weer ophalen. Ik gaf toe, wetende dat hij er de volgende dag waarschijnlijk anders over zou denken, want ik ken hem langer dan vandaag. Die ochtend waren we vroeg op en terwijl hij de deur uit was heb ik zijn badkamer (alweer) gepoetst en het bed verschoond. Na nog een flinke knuffelsessie was hij het zoals verwacht toch zat en bracht hij me thuis. Wel kreeg ik de opdracht om dezelfde dag nog even een Nederlandse tekst te produceren. Dinsdagavond zouden zijn beste vrienden (met wie hij een band heeft) langskomen, dan moest het klaar zijn. Welja.
Een paar uur later was hij alweer van gedachten veranderd. Wispelturig? Hoe kun je het zeggen! Eerst dacht ik: bekijk het maar, vriend. Intussen had ik wel de gevraagde tekst gemaild, dus ik vond dat ik mijn plicht wel weer gedaan had. Maar ik ben wat hem betreft echt de grootste sucker van de wereld, dus eind van de middag lagen we weer in bed. Die avond heb ik, terwijl hij sliep, in een kwartier nog een alternatieve, hilarische tekst gemaakt over onze idiote verhouding. Ik hou wel van een beetje zelfspot.
Het is nu dinsdagochtend en ik ben van top tot teen schraal. Fijn zo’n baard van twee dagen, not. Ik heb vanmorgen nog een uitgebreid ontbijt voor hem gemaakt en daarna moest ik oprotten. Wat ik wel prima vond, het was genoeg geweest. Want bij mij is er wel iets veranderd. De liefde is niet minder geworden, maar ik kan nu beter afstand nemen.
Het was heel mistig toen ik de deur uit ging, maar toen ik door mijn park naar huis liep, begon het zonnetje erdoor te piepen. Met een glimlach bedacht ik hoe toepasselijk dat was. In mijn hoofd is de mist ook aardig opgetrokken.
bron: pixabay.com
