Rokers die proberen te stoppen zijn terroristen. Als we hier open wapenbezit zouden toestaan, zou je ze op moeten sluiten. Ter bescherming van henzelf, maar zeker ook ter bescherming van hun directe omgeving. Of eigenlijk de hele maatschappij.
Iedereen die wel eens met een verslaafde te maken heeft gehad, weet hoe dit gaat. De roker is de eerste 10 dagen van een stoppoging niet voor rede vatbaar. Zelfs als ze uit eigen vrije wil zijn gestopt.
bron: pixabay.com
Iets wat héél belangrijk voor ze was, is weg. Van het ene op het andere moment. Dat is een worsteling. Het is niét eerlijk. Totale ontreddering. Kut, gewoon kut. Een stopper beredeneert gemiddeld tien keer per uur waarom weer gaan roken een veel betere optie is. Voor iedereen. “Zo erg is dat roken toch niet. Dan maar een paar jaar minder, waarom wil iedereen altijd maar oud worden, alsof dát zo fantastisch is. Liever nú genieten, later zien we wel weer, toch?” De worstelaar wordt heen en weer geslingerd tussen moed en wanhoop. Is er de hele dag mee bezig en kan er ’s avonds niet van slapen. Hoe moet dat nu verder…
Zo:
1. Vermijd mensen.
Je moet vooraf zorgen dat zo min mogelijk mensen op de hoogte zijn van je afkicksessie. Het laatste wat je wilt, is telkens weer de vraag beantwoorden hoe het gaat. Jij probeert iets achter je te laten, in een heftig gevecht te vergeten. En nét als je even een uurtje niet naar een peuk snakt en je het leven weer aan lijkt te kunnen, vraagt zo’n bemoeial hoe het gaat en zit je wéér helemaal in je nijd. Dus in je strijd.
bron: pixabay.com
2. Zorg voor lege voorraadkasten.
Je wilt voorkomen dat je zakken vol M&M’s naar binnen propt, dagelijks alle kleuren Tony Chocolonely verslindt en later op moet voor een maagband. Je favoriete drank of likeur kun je dus ook maar beter beperkt in huis hebben. Het schiet niet erg op als je al stoppend alweer de volgende hardnekkige verslaving te pakken hebt. Want de ene verslaving ruil je in voor de andere. Een mens heeft tenslotte recht op een verslaving. Of twee.
3. Zoek afleiding.
Een van z’n sigaret afgesneden roker gaat op zoek. Nerveus. Hoopvol. Geïrriteerd. Kwaad. Moedeloos. Vastberaden. Moedig. Wanhopig. Bij gebrek aan sigaretten, chocolade en drank is het capituleren óf troost kopen. Bovendien, goed gedrag moet beloond worden. “Stoppen met roken mag niet als straf voelen” en nog zo wat van die kul-argumenten heb ik onthouden om mijn nieuwe zwakte goed te praten.
Lieve Stoptober-helden: geef niet op. Het wordt écht beter. Ik voel je pijn. Ik ken je worsteling.
Twee paar Louboutins, een Chanel 2.55 tas, een nepbontjas en een goldcard bij de LadiesMan Gigolo Service verder, kan ik zeggen dat het me gelukt is. En dat jij het óók kunt. Drie jaar na dato ben ik weliswaar nog niet geheel schuldenvrij, maar ik rook niet meer!
Ben ook drie jaar gestopt nu. Voor de derde keer drie jaar volgens mij. Ik juich het toe als mensen besluiten te stoppen. Maar de betutteling van de overheid verafschuw ik. Laat mensen roken als ze dat willen zonder ze als uitschot te bestempelen.
Top Mack!
Ik denk dat geen enkele overheid een roker kan laten stoppen. Zelfs niet door nog hogere accijnzen of nog gruwelijkere plaatjes op het pakje.
Stoppen lukt alleen als de roker het zelf wil, niet gedwongen wordt.
En uitschot zijn rokers zeker niet, sterker nog, ze dragen nogal bij aan de schatkist ?