Bron: pixabay.com
Harvey Weinstein, groot Hollywood producent, is een nare man. Helaas blijkt hij geen uitzondering: wereldwijd delen vrouwen momenteel de hashtag #metoo. Uiteraard zette het mij aan het denken over mijn eigen ervaringen. Helaas ben ik geen uitzondering. En bij veel vrouwen gaat het nog véél verder.
Van mijn zestiende tot mijn twintigste was het ongeveer wekelijks raak. Weer een potloodventer. In het park, in de trein, wachtend op de bus, een wielrenner, werkelijk overal waar je het kunt verzinnen, liet wel iemand zijn broek zakken. Met de nadruk op de voorkant. Ik had geen zin om me erdoor uit het veld te laten slaan, lachte er meestal om en keek de andere kant op. Vriendinnen maakten hetzelfde mee. Onderling hadden we het erover. Niet met onze ouders; stel je voor dat je ineens niet meer alleen over straat mocht. En daar heb je meteen de reden waarom een meisje na haar twintigste niet meer zo interessant is voor een potloodventer. Meisjes boven de twintig wonen op zichzelf, die praten er wél over, omdat hun ouders hen niet meer thuis kunnen houden.
Maar ook daarna heb ik nog genoeg meegemaakt. Meerdere keren achtervolgd tot huis aan toe, waarbij ik aangeraakt werd op ongewenste plekken zodra ze maar de kans kregen. Zelfs iemand die zijn voet tussen de deur schoof. Ik riep mijn huisgenoot, die gelukkig thuis was en toen droop hij af. Ik wil niet weten wat er anders gebeurd zou zijn.
Die horecabaas die meisjes aannam, gemiddeld twintig jaar jonger, zodat ze zijn volgende vriendin konden worden. Hij zei letterlijk in mijn gezicht: “Ik heb jou niet ontslagen omdat je me hebt afgewezen met een lach. Dat leek me wel goed voor de klanten.”
En dan de man in een bepaalde machtspositie, die je zijn gang laat gaan en waarbij je (soms tevergeefs) hoopt dat het niet verder gaat dan die ene ongewenste omhelzing, die ene net iets te intieme aanraking, die ene net iets te seksuele opmerking waardoor je als vrouw voor altijd alle openheid ten opzichte van die persoon verliest en slechts gereserveerd en kil wordt. Of de enorme geveinsde interesse van bepaalde mannen, die zeggen in je te geloven, die zeggen dat je talent hebt, die zeggen dat je bijzonder bent, maar zodra je hebt aangegeven niet seksueel geïnteresseerd te zijn, ben je ineens een koele kikker die niks voorstelt en het nooit zal redden in haar carrière.
En dan nog die mannen, waarvan je niet meteen doorhebt dat het egoïstische eikels zijn. Die gaan namelijk ongemerkt te ver. Ze lijken in eerste instantie heel charmant totdat ze nét dat stapje verder zijn gegaan dan jij had gewild. En dan heb ik het niet over spijt hebben, maar dan heb ik het over diegene waarbij je voelt dat als je niet mee was gegaan, hij je gedwongen had. Daarover kun je niet praten, dat is niet uit te leggen. Je zei tenslotte niet overduidelijk ‘nee’.
Laat één ding wel duidelijk zijn: Ik vind mannen leuk. Ik heb van nature een aardig ontwikkeld zintuig, waardoor ik voel bij wie ik uit de buurt moet blijven. En gelukkig zijn dat uitzonderingen. Deze ervaringen hebben me niet ongelukkig gemaakt, maar eerder sterker. Toch vind ik het goed dat eindelijk duidelijk wordt, hóé vaak het gebeurt. De vrouw die het werkelijk nooit heeft meegemaakt, is de uitzondering. En dat zou niet zo moeten zijn, toch?
