Ja, vul díé puntjes zelf maar in bij deze siliconen babypoppen.
Toen ik ze zag, liep er een koude rilling over mijn rug. Doodeng. Letterlijk.
Lopende-bandwerk voor An Huang
Hierboven dus de foto van een ‘moeder’ van een pasgeboren siliconen tweeling, vervaardigd door An Huang. De new mom is er in ieder geval heel blij mee. Dat is natuurlijk fijn; mensen die geen kinderen kunnen krijgen, zouden hier mogelijk een substituut in kunnen vinden. Maar het is een levenloos, nooit ouder wordend, bijna angstaanjagend substituut. Huangs creaties worden life like babies of ook wel reborns genoemd, maar in feite zien ze er morsdood uit. Niks reborn. Enkel creepy tot en met.
An Huang is inmiddels een grootheid in de baby-productie: Ze heeft al zo’n 44.000 fans op haar youtube-kanaal. Daar kun je alle exemplaren uitvoerig bewonderen. Ik heb er maar even eentje uitgepikt.
Meet baby ‘Bunny’. Limited edition.
Alles ‘voelt’ als een baby
De ledematen – eigenlijk alles – voelt en beweegt als een ‘normale’ baby. Eeuwig slapend of met open ogen, het is maar hoe je je ‘kind’ wilt. Voordeel is wel: ze krijsen niet, worden niet ziek, ze vreten niks en als ze vies zijn kun je ze gewoon even onder de koude douche afspoelen. Ze worden dan logischerwijs ook niet – nooit… – groter. Om ’te oefenen’ voor het echte werk zouden ze eventueel handig kunnen zijn: je kunt maar weinig fout doen want ‘dood’ is ie toch al. En als je het rompertje niet aankrijgt, duw je gewoon het hoofdje even in de vernieling: veert toch weer terug. Maar jeetje, wat zal een echte baby dan ineens vies tegenvallen…
Topmateriaal voor pedofielen
Wat nog veel enger is: alle lichaamsgaten zijn voorhanden! Een spleetje waar een spleetje moet zitten, plasgaatje (ja, ze kunnen plassen) en anus, een schattig, flexibel tandeloos babymondje. Sommige uitvoeringen hebben zelfs nog een navelsnoerstompje. Noem me ziek, maar ik zie zo’n pop dus meteen als hét object van begeerte voor de gemiddelde pedofiel. Eentje met een voorliefde voor pasgeborenen. Ah, dé oplossing, zeg je? Ik weet het niet. Want hoe groot is daarna de stap nog naar ‘echte’ kinderen? Goed, de poppen zijn peperduur (zo’n 8000 euro), maar er zijn er vast zat die dat wel over hebben voor een een rubberen seksbabypop. Ik hoor de kinderporno-industrie al juichen: eindelijk niet meer strafbaar bezig. Het is immers ‘maar’ een pop.
Hartaanval
Maar even afgezien van dat ongemakkelijke aspect: wie koopt er in vredesnaam nog meer zo’n nep-baby? En wat dóé je er dan mee? Je leven lang dagelijks 8 keer luiers verschonen, water in het mondje spuiten zodat ie ook zo af en toe nog eens echt plast? Haartjes (echte!) kammen? In de maxi cosi proppen of ermee gaan wandelen in de kinderwagen? (Neem dan vooral de slapende versie!) Of laat je je rubber-boreling vol trots aan je omgeving zien? In een horeca-gelegenheid uitgebreid de (siliconen) borst geven? Ermee op reis? Hopelijk worden ze meteen met paspoort en al geleverd…
En wat doe je als een oud omaatje heel even vertederd en bewonderend naar je priegelige spruitje in de reiswieg kijkt en het in een onbewaakt moment over het wangetje strijkt? Ik hoor haar al gillen: “Ieks! Die is dóóóód!!” Vervolgens bezwijkt ze hoogstwaarschijnlijk aan een hartaanval door shock.
En voor later?
En dan. Dan ben je na een jaartje of tien je pasgeborene wel zat. Een kind moet immers toch een keer groeien. Gaat An Huang dan binnenkort ook peuters, kleuters en pubers produceren? Of koop je er meteen maar eentje op de groei? Die silicoonpubers kosten natuurlijk ook niet 8000 euro maar minstens een ton. Net als echte pubers. Maar het voordeel is: je hoeft ze niet minimaal wekelijks achter het behang te plakken en ze houden hun kop dicht aan tafel.
