Mama (Afl. 26) Onvergetelijke herinneringen

20 oktober 2017 door Annemarie Libbers

bron: eigen foto (AL)

De poes komt dicht tegen me aan zitten op de bank. Ik schrik op uit mijn overpeinzing en ik bedenk dat ze normaal gesproken al lang om eten gemiauwd zou hebben. Ze stelt me gerust en ik voel de kwaadheid wegebben. Ik had net een nogal verhit telefoongesprek met de  eindredacteur van ‘Onvergetelijke Herinneringen’.

Eind juni mail van iemand van ‘Onvergetelijke Herinneringen’. Ze heeft mijn mama-blogs gelezen en is bezig met een programma waarin mooie herinneringen van demente mensen en hun naasten herbeleefd zullen worden. We bellen, en al vrij snel is duidelijk dat mama’s herinnering iets met Het Nationale Ballet te maken zal hebben. Niet lang daarna komt ze langs samen met iemand van Stichting Alzheimer Nederland. Een lang emotioneel gesprek over mama en mij. De dagen daarop hebben we nog wat mailcontact over het ‘mooie gesprek’ en ik zou binnen een paar weken iets te horen krijgen. Die paar weken worden een paar maanden. Dan een mail met de vraag of ik nog steeds geïnteresseerd ben om mee te werken aan de uitzending. Na een telefoontje wordt duidelijk dat het niet meer een studio-item zal zijn, maar een wat korter item wat van tevoren opgenomen zal worden in het tehuis waar mama woont. Het programma heeft minder zendtijd gekregen dus moet ingekort worden. Ze vraagt naar de gegevens en ik licht het tehuis in.

Maar ik hoor weer heel lang niks en het tehuis hoort ook niks. Toch eens vragen hoe het zit. En ja hoor, het item blijkt nog korter te moeten en alleen een soort oproepje te worden. Prima, we plannen een opnamedag. Mama vindt het leuk en zwaait steeds naar de camera. Ik doe een oproepje en stuur nog wat foto’s na. Een week voor de uitzending krijg ik een mail dat het mooi wordt en zodra de definitieve edit af is, mag ik het overal op social media delen, ook al is het nog niet uitgezonden. Ik zal in het belpanel plaatsnemen en krijg een schema waar en hoe laat ik verwacht word.

Drie dagen voor de uitzending vraag ik of het filmpje al klaar is. Geen reactie via mail, maar de volgende ochtend word ik gebeld door de hoofdredacteur. ‘De uitzending heeft nog minder zendtijd gekregen en het item zal geschrapt worden.’ Aan de telefoon ontplof ik bijna. Ik ben werkelijk woedend. Maar nu vraag ik me ineens af, waarom? Het item was sowieso al niet wat me in eerste instantie voorgespiegeld was, is dit nou zo belangrijk voor me? Die veertig seconden interesseren me toch niet? Ineens besef ik wat het is: het doet me denken aan mama’s laatste jaren thuis, de vele loze beloftes van falende en onbetrouwbare hulpverlening.

Gesprekken met de geriater, met de huisarts, met de praktijkondersteuner, met de thuiszorg, met de vrijwilligersorganisatie. Gesprekken, gesprekken, gesprekken en ze beloven allemaal je te helpen, maar na het gesprek gebeurt er niks. De geriater die tot twee keer toe, met een jaar tussentijd, zegt dat mama een depressie heeft en dat ze maar gesprekstherapie moet gaan doen. ‘Haar geheugen is namelijk nog te goed’. Terwijl iedere leek ziet dat het iets anders is. De huisarts die meer dan eens zegt dat hij langskomt, zijn excuses ervoor aanbiedt dat hij niet is geweest, maar vervolgens hetzelfde riedeltje keer op keer herhaalt. De thuiszorg die uitgebreid bespreekt welke specifieke hulp mama nodig heeft, maar vervolgens drie keer per dag, vijf dagen in de week steeds andere medewerkers stuurt. Op een gegeven moment lopen er twaalf verschillende mensen rond die mama een paar minuten per dag komen helpen. Dat is niet erg geruststellend voor iemand die al in de war is, dat kan ik je wel vertellen. De vrijwilligersorganisatie die minstens een uur aan de keukentafel heeft gezeten om de ‘juiste’ vrijwilliger voor mama te kunnen vaststellen en vervolgens drie maanden later, als mama al lang en breed in een verpleeghuis zit, de terugkoppeling geeft dat ze geen geschikte vrijwilliger hebben kunnen vinden. Het enige dat ik vroeg was een aardig iemand die met haar boodschappen ging doen!  

Steeds denk je; wat fijn, eindelijk hulp. Steeds weer de teleurstelling dat beloften niet worden nagekomen. Steeds weer de hoop dat die hulp dit keer echt komt.

Voor mama kwam de hulp, na twee jaar, toen het echt niet meer ging en ze met spoed werd opgenomen.

Ik kan zelf nog wel wat hulp gebruiken in het terugwinnen van mijn vertrouwen. Maar misschien moet ik het vertrouwen daarvoor eerst volledig kwijtraken. Het zijn onvergetelijke herinneringen.