Mijn dochter vroeg dinsdag of ze woensdag even voor school – ze had de eerste vier uur vrij – met een paar vriendinnen met het openbaar vervoer naar Rotterdam mocht. Het kind is 12, zit in de brugklas en ik vind het al spannend als ze vanuit school naar het centrum van ons kleine stadje gaat. Kijkt ze wel goed uit? Wordt ze niet geschept door een auto? Is ze een keer een paar uur alleen thuis, dan wil ik niet dat ze de deur open doet voor anderen. Op een paar vertrouwde mensen na en dat is maar een heel klein kringetje. Speciaal daarvoor hebben we zelfs een dranger op de deur gezet. Zodat ze de deur veilig op een kier kan opendoen, in geval van twijfel. Lang verhaal kort, mijn antwoord was nee. Gelukkig dachten de meeste ouders van haar vriendinnen er ook zo over.
Ik weet dat er moeders zijn die daar veel relaxter mee omgaan dan ik. Maar hey, ik heb er maar één en daar ben ik zuinig op. Iedereen zijn eigen manier. Maar bij de gedachte dat haar iets kan overkomen, knijpt mijn keel dicht en krijg ik overal kippenvel. Ik denk dat er niets ergers is voor ouders, dan dat er iets met hun kind gebeurt. Bijna net zo erg is voor mij de gedachte dat ik er niet meer zou zijn, voordat dochter groot genoeg is, om voor zichzelf te zorgen. Ik rij dan ook extra alert in de files die ik elke dag doorkruis om van huis naar werk te komen en omgekeerd, wetende dat ze op me wacht en me nodig heeft.
Bron: Pixabay.com
Maar blijkbaar is dit niet voor álle ouders het geval. Hoe anders is het op andere plekken van de wereld. Ik las deze week dit nieuwsbericht van de NOS over de film Fathers and Sons, die zaterdag in première gaat. Vervolgens keek ik de bijbehorende trailer. En mijn maag draaide niet één keer om; die blééf maar draaien. De film, of documentaire eigenlijk, is gemaakt door de Syrische documentairemaker Talal Derki. Hij brengt een lange tijd door bij de familie van de 11-jarige hoofdpersoon van de film, Osama. Osama’s vader is een hooggeplaatste Al-Qaida strijder. In de trailer worden beelden van een spelende Osama met zijn vriendjes afgewisseld met beelden van gevechtsituaties en Osama in een trainingskamp voor jonge jihadisten. Willens en wetens jaagt de vader zijn eigen zoon de dood in. En de jongen weet niet beter, hij groeit op in een omgeving die verre van veilig te noemen is en krijgt van jongs af aan het gedachtengoed van zijn vader ingeprent. Hoe echt is de liefde die deze vader zijn zoon laat zien?
Ik weet dat deze situaties bestaan, ik heb er eerder filmbeelden van gezien en over gelezen. Maar op de één of andere manier komt deze trailer hard binnen. Ik hoef de film dan ook niet te zien. Waar ik wél behoefte aan heb is een knuffel van mijn dochter. Haar vertellen dat ik van haar hou. Laat mij maar een zeikerd zijn, zolang ik maar weet dat ík er alles aan heb gedaan om te zorgen dat zíj veilig is…Zelfs al is het misschien een schijnveiligheid.
Sorry….je hebt toch mijn genen