Met nog 3 euro op mijn betaalrekening maak ik me zorgen. Niet over mezelf, of over boodschappen; ik ben nu toch weer een paar dagen kinderloos. Ik eet wel ergens, no problem. Maar waar ik me zorgen over maak, is Sinterklaas. En dan vooral pakjesavond.
Armoede is niet alleen de mensen bij de voedselbank, of die meneer buiten bij de supermarkt met zijn bakje voor geld. Armoede is ook bij een alleenstaande werkende met kinderen. Ik zie foto’s van pakjesavond voorbij komen op sociale media en denk: wow, zó veel?! Dat gaat mij never nooit lukken.
Dit jaar is het eerste jaar dat mijn jongste niet meer gelooft. Tot nu toe kwam ik ermee weg wanneer ze niet vaak hun schoen konden zetten, met een simpele uitleg: Sinterklaas kan niet overal komen, hij is nu ergens anders. Dit jaar is alles anders. Nu weet iedereen dat mama de cadeautjes koopt. Maar mama heeft nu even geen geld meer.
Ik heb maanden lang geen financiële trubbels gehad. Ik hield zelfs geld over aan het einde van de maand, maar nu met de verandering van seizoenen, de vraag naar nieuwe schoenen, jassen, sjaals, mutsen (en waar ik ‘nieuw’ zeg, lees: kringloop-nieuw, behalve schoenen, dat is niet haalbaar) is mijn potje serieus leeg. En dan heb ik nog niet eens een winterjas voor mezelf en mijn oudste kunnen kopen.
Ik baal, omdat ik niet kan geven wat ik wil geven. Ik weet dat mijn kinderen dankbaar genoeg zijn, maar het zijn ook kinderen en die willen cadeautjes. Net als ik dat ook zou willen. Het ergste is nog dat ik denk dat er altijd iemand is die het slechter heeft dan ik . En dat ik dus geen recht heb om te klagen. Maar nu ik niet weet hoe ik 5 december moet vieren, vind ik mezelf eigenlijk best zielig.
Bron: Unsplash.com (Piggy Bank)
Ik wil alleen niet in die zieligheid blijven hangen en wil met deze blog uitdragen dat armoede overal is. Het kan zomaar je buurman zijn, die de eindjes niet aan elkaar kan knopen. Of dus die werkende moeder, die maar niet al die uren kan maken voor een vol salaris om uit een uitkering te komen.
Quiet noemen ze dat, hé? Als tegenhanger van de Quote 500. Stille armoede. En het komt steeds vaker voor. Op dit moment leven zo’n 1,2 miljoen mensen in Nederland op of onder de armoedegrens.
Ik wil bij deze iedereen een hart onder de riem steken: je bent duidelijk niet alleen. Ik worstel ook en heb werkelijk geen benul hoe ik het moet aanpakken dit jaar, volgende week, feestdaagsgewijs. Het enige wat ik kan doen, is vertrouwen op het leven. Vertrouwen hebben dat het goed komt zoals het altijd wel goed komt op mijn manier, En dan niet met 50 cadeautjes, nee, gewoon een paar, ingepakt met liefde en dankbaarheid. Want mensen die onder of op de armoedegrens leven, weten heel goed wat dankbaarheid is.
Dat is al een cadeau op zich.
<3