Bron: pixabay.com
Ik heb vandaag* een nieuw commando geleerd: blijf! Ik wist eerst niet zo goed wat de gewenste reactie was, maar het bleek dat ik niet weg mocht. Niet dat ik me daar per se iets van aantrek, maar van twee handen om je gezicht en puppy-ogen die je smeken om te blijven, gevolgd door een innige kus, smelt elk tegenargument als sneeuw voor de zon.
Het is een nieuwe ervaring. Ik kende al: kom hier nu, hou me vast, hou van me, *censuur*, nee kus me, of de meer praktische variant: feed me. Meestal doe ik met een glimlach wat me opgedragen wordt, want ik ken de reactie als ik dat doe. Pure aanbidding. Maar tot voor kort stond daar tegenover dat het kortstondig was.
Gisteravond werd me te verstaan gegeven; “ik kom je halen maar morgenochtend moet je weer op tijd weg want ik heb ’t hartstikke druk”. Dat vind ik best, een avondje romantiek en dan weer lekker op mezelf. Wel zo prettig, in mijn eigen bed met mijn eigen huisje-boompje-beestje.
Het is nu morgenavond. Hij mag dan puppy-ogen hebben, maar ik ben uiteindelijk net als Pavlov’s dog, die gaat kwijlen bij het vooruitzicht van de beloning. Ik was écht van plan om naar huis te gaan toen hij zijn kind van school ging halen. Maar toen hij terugkwam had ik al de eerste zin van dit verhaal opgeschreven op zijn laptop. En de beloning was een uitzinnige blijdschap aan beide kanten en een maaltijd in bed onder het genot van een paar dartwedstrijden. Oké, dat laatste kan mij gestolen worden, maar de pretlichtjes en het grommend smakken (wat dat betreft is er weinig verschil tussen man en kater) zijn een feest op zich.
Blijf. Ja baas, ik snap wat je bedoelt. Want een paar dagen eerder vroeg hij me, totaal out of the blue, of ik samen wilde wonen. Ik schrok me de pleuris. We zijn allebei loners en hebben altijd gezegd dat we dat hooguit op bejaarde leeftijd zouden doen. Liefde is leuk, maar wordt ook zo makkelijk verneukt door dagelijks geneuzel. Daarbij hebben wij allebei nogal wat bagage. Maar ook een huis met overwaarde. Het vooruitzicht van een lage hypotheek in een groter huis met dubbele verdiensten is erg aanlokkelijk. We vullen elkaar in veel opzichten ook goed aan.
bron: pixabay.com
Toch zijn er nog heel wat beren op de weg die getackeld moeten worden. Zoals dat ik mijn huis, mijn heerlijke huis, zou moeten achterlaten. Zoals dat mijn lief allergisch is voor mijn kat. Dat hij kinderen heeft die niet eens weten dat paps een vriendin heeft. En dat zijn dan alleen nog maar de externe factoren. Voor hetzelfde geld maken we elkaar gierend gek met onze eigenaardigheden.
Ik weet niet of dat allemaal gaat lukken. Maar het is interessant om een beetje te oefenen. Ik ben blij dat ik ben gebleven.
*Om het helemaal oprecht te maken: We schrijven 14 november 2017. Niet per se een dag om te onthouden, maar wel eentje die nu toch vereeuwigd is.
