bron: pixabay (+ eigen bewerking: tekst toegevoegd)
Nee, dit is géén oproep voor crowdfunding. Dat is namelijk niet nodig. Het recht heeft gezegevierd.
Nu zult u denken: wat bazelt ze nou? Lees dan hier eerst even De Klotograaf – deel 1. En onze oorspronkelijke open reactiebrief als antwoord op de claim afkomstig van meneer H. van Regio15.
Eis opgestuwd naar 12k
Vlak voor de mondelinge zitting was de eis van de fotograaf opgestuwd naar dik 12.000 euro. Dit hoofdzakelijk vanwege de absurd hoge kosten van zijn gemachtigde Charlotte’s Law, Sjalotje meende namelijk recht te hebben op maar liefst tweederde van dat bedrag. Laat dat even door uw hoofd gaan. En dan weer door de mond naar buiten *bráák*. Daarom besloten wij, verstandig als wij zijn, om maar even te wachten met deel 2 van dit feuilleton; eerst ‘ns kijken wat de rechter ervan zou vinden.
Verweerschrift
Enfin. Wij hebben geheel op eigen houtje een professioneel verweerschrift (‘conclusie van antwoord’) opgesteld en ingediend. Inclusief alle nodige jurisprudentie. Inclusief een steekhoudend verweer op alle punten van de aanklacht. Inclusief een realistische tegeneis. Diepe bewondering hier voor Luuk, de hoofdredacteur van HoeMannenDenken, die (een van) zijn roeping(en) heeft gemist: hij had advocaat moeten worden. Zijn expertise en ondersteuning waren da bomb.
Mondelinge zitting
Vervolgens hebben wij onszelf op 13 november jl. verdedigd op de mondelinge zitting. Het eerste mooie moment aldaar: de rechter besloot meteen om ons verweerschrift als leidraad voor de zitting te nemen. Wat wij natuurlijk geheel en al begrepen: de dagvaarding zelf was namelijk een chaotisch rommeltje. Een bij elkaar geraapt zootje. Niet door te komen. Het was dan ook aannemelijk dat deze opgesteld was door een pas afgestudeerd groentje: een ex-stagiaire die aan haar eerste grote ‘case’ mocht fröbelen. Middels copy-paste sleutelde zij iets wat op een dagvaarding moest lijken in elkaar. Wat een geploeter moet dat geweest zijn: een minuutje hier, drie minuutjes daar, vijf minuutjes zus en vier minuutjes zo. En dan gauw weer wat anders doen. Net zo lang tot ze die 56 declarabele uren juridisch geneuzel bij elkaar geploeterd had. Arm meiske. Gauw een andere baan zoeken.
Aldus deden wij ons zegje. En stipten we die excessieve kostennota van Charlotte’s Law nog even expliciet aan. Charlotte stamelde wat (met beverige handjes). Rene hakkelde ook nog kort door zijn grieven heen. En toen was de zitting na een dik uur (!) voorbij. Weer een ervaring rijker; weer iets van de bucket list strepen. Ik heb altijd al een keer voor de rechter willen staan. Daar moest op gedronken worden, ongeacht de uitkomst.
Bange bloggers en mede-slachtoffers
Overigens had zich in de loop der tijd al een heel aantal ‘slachtoffers’ bij ons gemeld, die de dupe waren van soortgelijke praktijken. Welke praktijken dan, vraag je? Welnu. In blogland is de angst voor fotografen groot. Terecht, want hun nieuwe verdienmodel is een gewiekste:
Ben je fotograaf? Laat je werk online pleuren, liefst met een mogelijkst vage (of zelfs afwezige) bronvermelding. En: liefst via een (lokale) omroepinstantie die van jouw bronmateriaal een eigen filmpje of fotoreportage knutselt en dat vervolgens publiceert. Na een maandje ga je dan gezellig googelen op het betreffende (nieuws)feit en de omroep in kwestie. Zo graas je alle blogsites af naar plaatjes die mógelijk uit jouw bronwerk stammen. De bron die er dan bij genoemd wordt, is namelijk zo goed als zeker níét jouw naam, want die was immers niet vindbaar. En hoppa, daar gaan weer 30 claimbrieven de deur uit. Mooi man! Het geld van bange bloggers stroomt vanzelf binnen en je hoeft er geen reet voor te doen. Ka-ching!
Sterk verouderde auteurswet
En ja, veruit de meeste bloggers zijn dus gewoon bang. Logisch ook: veel juristen en advocaten werken in auteursrechtzaken op basis van no-cure-no-pay. Daarbij komt dat het auteursrecht nog steeds gebaseerd is op een sterk verouderde auteurswet uit 1912. Én in auteursrechtzaken is het ook nog eens zo, dat de geklaagde alle advocaatkosten van de klager moet dragen indien hij verliest. Mooi werk dus voor advocaten: lekkere hoge kostenclaims indienen en met een beetje geluk vet verdienen over de rug van schrijvers die vaak toch al geen cent te makken hebben. Samengevat: de beeldmaker kan lekker claimen en iedereen risicoloos voor de rechter slepen; lukt het niet, niks verloren. Niet geschoten is altijd mis. Gaat de blogger echter nat, kan hij duizenden euro’s ophoesten.
In ons geval waren wij echter heilig overtuigd van ons juiste handelen: BINNEN het kader van het citaatrecht EN met de juiste, enig vindbare bronvermelding.
En dat… roffelderoffel… vond de rechter ook. Eis van tafel geveegd. Hoezee.
Vrijheid van meningsuiting
Daarnaast mocht ik, als hoofdredactrice van HoeVrouwenDenken, wel degelijk mijn mening over dit soort praktijken geven, zoals ik in de open reactiebrief gedaan heb. Ik mag óók zeggen welke indruk deze ‘werkwijze’ bij mij wekt. Er is dus toch nog zoiets als vrijheid van meningsuiting.
Helaas bleef die vrijheid beperkt tot mij, als directe gedupeerde. Luuk mocht op HoeMannenDenken zijn mening dus níét verkondigen, en al helemaal niet op zijn typisch mannelijke, hard satirische wijze (het melkboer-verhaal). Dit omdat de oorspronkelijke claim niet HoeMannenDenken betrof, enkel HoeVrouwenDenken. De blog met de melkboer-analogie moet dus weg van de rechter: je zustersite verbaal bijstaan is niet geoorloofd. Jammerdebammer. Op HoeMannenDenken moet dus helaas wel iets gerectificeerd worden.
Komt u maar door met dat geld!
Maar: ik mag Meneer De Klotograaf c.q. Mevrouw Charlotte de ‘Expert’ een mailtje sturen waar ze 200 euro naartoe moeten (!) overmaken. Voor door mij gemaakte procedurekosten. Alleen de reis naar Nederland voor dit akkefietje was al duurder. Maar goed, ik ben blij. Want wij hebben aangetoond, dat het zich wel degelijk loont om je tegen onterechte fotografenclaims te weren. Heb je de bron naar alle redelijkheid en vindbaarheid vermeld? En voldoe je enigszins aan het citaatrecht? Betaal zulke claims dan niet meteen. Ga eerst eens googelen en vraag ervaringsdeskundigen wat je beter kunt doen. En daarmee bedoel ik níét die zich suf bloggende maar verder bar weinig uitspokende copyright-juristen.
Gratis advies
Eén advies aan Rene: neem de volgende keer een echte advocaat. Want jubelende blogjuristes die 150 euro per uur vragen voor het werk van een stagiaire, moeten eerst intern duidelijk nog iets op de rit en op de rij krijgen. Of neem ons: wij weten inmiddels álles van auteursrecht, citaatrecht en dubieuze fotografenpraktijken. Krijg je er zelfs een kopje koffie bij, wat jij 😉
Opdat het recht ook in de toekomst mag zegevieren, lieve medebloggers!
Blij voor jullie!
Jemig wat een verhaal… bijna hilarisch. Sjalotje is zeker zo’n gesjeesde doos die vroeger te veel LA Law heeft gekeken en in haar vrije tijd een gepassioneerd amateurfotograaf is? Pfff, dat dit sowieso in de rechtbank aan de orde komt. Hoop dat meneer de Klotograaf een hele dikke vette factuur van deze ‘topperrrrrrr-in-spee’ op de mat krijgt.
Als mede blogger doet deze rechtvaardigheid me deugd. Wat een avontuur. Dikke pech voor sjalotje en co, eh klotograaf.
Vreemd dat Luuk hier niets over mag zeggen op zijn site.
Dan zit het met die vrijheid van meningsuiting toch niet helemaal goed in ons kikkerlandje.
Volgens mij mag Luuk op zijn blog hierover ook zijn mening geven. Niet weghalen of rectificeren. In hoger beroep gaan i.v.m. vrijheid van meningsuiting. Dit is een principekwestie die grote gevolgen kan hebben. De motivatie van de rechter vind ik heel zwak. Ik zou toch een gespecialiseerde advocaat raadplegen. Het is te zot voor woorden dat derden hier hun mening niet over mogen geven. Vgl. open brieven in kranten, (redactionele) opinies, etc.