“Deen, dat vind ik écht niet leuk.”
Dat zei mijn collega tegen me, nadat ik een best voor de hand liggende vraag aan hem stelde, over een project. Een vraag waar ik naar alle waarschijnlijk zelf het antwoord al lang op wist, ware het niet dat ik echt álles aan het vergeten ben.
Deze vergeetachtigheid is al aan de orde sinds ik moeder ben, maar ik heb nu sterk het idee dat het nóg erger wordt. Ligt het aan mijn leeftijd (38)? Of is het iets anders?
De vraag die ik hem stelde, was op zich niet zo raar, maar verraste hem omdat ik er vanaf het begin al bij ben geweest. Bij het héle project! Talloze vergaderingen bijgewoond en nog beklijft het besprokene niet. Gek.
Ik heb het met alles. Afspraken, boodschappen, gedachtes. Het lijkt een grote chaos. Wat dacht ik nou net ook alweer? En wáár is mijn lijstje, waarop ik heb geschreven wat ik allemaal moet doen en niet mag vergeten?
Ik vertel daarom de boodschappen altijd tegen mijn jongste. Die onthoudt dat veel beter. Dan sta ik in de winkel, briefje vergeten natuurlijk. Goddank heeft dat kind een olifantengeheugen en dreunt ze alles zo op.
Mijn pubers maken er ook lekker gebruik van. ‘Nee mam, dat heb je écht gezegd hoor!’ Slimmeriken, want ja, IK weet het echt niet meer. Dus dan doen we maar gewoon chips doordeweeks in plaats van in het weekend. En dus gaat de middelste tegenwoordig een uur later naar bed.
Want ik heb blijkbaar gezegd dat dat oké is. Weet ik veel.
bron: pixabay.com
