bron: pixabay.com
“Sorry, doet ’t niet.”
De baliemedewerkster van de autogarage trekt mijn pinpas weer uit het apparaat. Mijn kredietkaart wil ook niks, dus dan maar betalen met mijn buitenlandse bankpas. Die doet het wel en – oh opluchting – ik mag mijn gerepareerde auto meenemen.
Thuis wil ik gelijk op de website van mijn bank (een pure online bank) kijken, maar ook de website doet het niet. Ik google me suf, want zelfs de site van de moederbank ligt plat. Niks doet het. In één klap kun je als electronic banking-klant niet meer pinnen, geen geld meer opnemen (de pinautomaten doen het ook niet), niet meer e-bankieren. Het tientje in mijn portemonnee kijkt mij meewarig aan. ‘Nur Bares ist Wahres!’ lijkt ’t te roepen. Alleen cash is waar geld, en dat klopt als een bus. Helemaal op momenten als deze.
Na enig gezoek vind ik op Facebook toch nog een berichtje van de moederbank van mijn bank (en de grootste bank van Oostenrijk): de provider heeft ‘problemen’. Héle grote problemen, mag je wel stellen. Overal in Oostenrijk klanten die in de winkel staan en niet meer kunnen betalen. Mensen die in paniek achter hun computer zitten, want ze kunnen hun bestellingen niet meer afronden. Sterker nog: ze kunnen helemaal niet meer bij hun bankrekening. Het gevoel van ‘al mijn geld is ineens weg!’ steekt de kop op. Verontrusting alom.
bron: pixabay.com
Geroep dat iedereen NU zijn geld moet opnemen omdat de bank vast en zeker failliet is. Geld opnemen? Hóé dan? Oh ja, met een identiteitsbewijs bij de balie van de bank. Maar… de medewerker kan ook niet meer in het systeem, toch? Want dat ligt eruit. En een bankrun is het laatste wat gaat helpen in dit soort situaties. Maar ik moet toegeven dat ik er ook enigszins nerveus van word. Niet omdat ik even niet bij mijn geld kan, maar omdat ik met mijn neus op het feit gedrukt word, hoe enorm afhankelijk we zijn van die “e”.
Electronic Alles. Afhankelijk van systemen. Service providers. Dataveiligheid. Kabels en aggregaten. Storage en data-warehouses. e-Government, e-Finance.
Een uurtje of wat later komen eindelijk de eerste mediaberichten: blijkbaar is er daadwerkelijk een gigantische stroomstoring geweest bij de provider. Een accu in het aggregaat heeft het loodje gelegd en lekte zuur op de bekabeling, die er natuurlijk aan ging. BAM! Alles kaputt, alles aus. Hier noemen ze dat een Supergau. Twee uur later zijn alle systemen nog steeds niet in de lucht. De oproer en verontrusting onder de bevolking wordt zo mogelijk nog groter.
Die gigantische afhankelijkheid, die is een ding. Voor mij althans. Wordt een provider gehackt (of simpeler: valt de stroom gewoon uit door een kabelakkefietje), crasht een heel bankensysteem, inclusief alle dochterbanken. Kink in de kabel bij de Appie? Laat je boodschappen maar in ’t wagentje liggen. Stroomuitval thuis? Probeer dan nog maar eens iets te koken op je inductieplaat. Mobiel kapot? Geen idee meer welke afspraken je vandaag ook alweer had. Enzovoorts. Onze hele wereld is één groot e-afhankelijk bolwerk geworden. Maar op het gebied van geld wordt pas werkelijk duidelijk hoe groot de macht van de “e” is, hoe zeer systemen en netwerken ons dagelijks leven bepalen. En vooral: hoe eng het is, als bijvoorbeeld het papiergeld ineens écht afgeschaft wordt. Doodeng.
Het tientje in mijn portemonnee lacht. Als een boer met cashpijn.
