Aanstaande maandag, 15 januari, begint de actie, of challenge, geef het beestje zelf maar een naam, 30 dagen zonder klagen. Alhoewel ik vermoed dat challenge de goede term is, want voor velen zal dit toch echt een uitdaging zijn!
Ik hoorde van de week het toevallig op de radio, toen één van de initiatiefneemsters geïnterviewd werd. Het initiatief is ontstaan in België, maar de Nederlandse en Duitse media hebben het inmiddels ook opgepikt. Terwijl het geen nieuw initiatief is: Google leerde me dat dit soort positiviteits-challenges al eerder plaatsvonden. Met name aan het begin van het jaar, lang leve de goede voornemens! Ik begrijp alle aandacht dus niet zo goed, maar misschien staan ze te springen om positief nieuws.
Mij lijkt het een onmogelijke opgave, 30 dagen niet klagen. Niet thuiskomen en mijn hart luchten over wat het op het werk is gebeurd. Niet op het werk aankomen en vertellen over die files die iedere dag langer lijken te worden en ondoorkoombaar zijn bij de eerste druppel regenwater die voorspeld wordt. Niet vertellen dat er weer een wegpiraat bijna de voor-, achter- of zijkant van mijn auto geramd heeft, of er weer een geblondeerde bimbo vond dat ze achter het stuur kan Whatsappen én mascara aanbrengen tegelijkertijd. Of over het verkooptelefoontje dat ik net kreeg toen ik dit aan het schrijven was en het compleet nutteloze bandje van het bel me niet register wat daarop volgde. Ben je namelijk klant, of klant geweest, dan mogen ze je gewoon bellen. Dat zijn een hoop frustraties om op te kroppen, om maar niet te spreken van alle écht belangrijke dingen.
Bron: Pixabay.com
Aan de andere kant… ik heb even, héél even, overwogen om mee te doen. Ik merk namelijk dat ik, naast dat ik zelf nogal makkelijk klaag, ontzettend mee ga in de negativiteit van anderen. Ik kan bijvoorbeeld naar het werk rijden, denkend dat ik bij een fantastische organisatie werk. Een halve dag later en drie klagende collega’s verder, vraag ik me echter ernstig af of ik mezelf niet verschrikkelijk voor de gek hou. Ik ga naadloos mee in alle doemsenario’s. Komt er daarna iemand binnen met een enthousiast en positief verhaal, dan ziet de wereld er een stuk zonniger uit.
Ergens hebben ze dus een punt, die dames van 30dagennietklagen.be Maar om te zorgen dat het werkt, zou ik dan niet alleen zélf niet mogen klagen, ik moet ook mijn omgeving meekrijgen. En hoe doe ik dat? En, niet onbelangrijk, hoe garandeer ik de veiligheid van degenen die me er dan op wijzen dat ik niet mag klagen, als ik het tóch doe? Ik vermoed namelijk, nee ik wéét, dat ik bijdehante opmerkingen op zo’n moment niet waardeer. En daar mag ik dan óók weer niet over klagen.
Ik heb het idee maar weer laten varen. Maar heb me wél voorgenomen minder mee te gaan in de negativiteit van anderen. Aan die van mezelf heb ik genoeg. Een gewaardeerde ex-collega verklaarde ooit dat ik leefde bij het conflict-model. Dan was ik op mijn best. Dat lag met name ook aan de werkomgeving van destijds, denk ik, maar de hele dag het zonnestraaltje uithangen, dat lijkt me een onmogelijke opgave. Babystapjes dus voor mij. Ik ben benieuwd hoe me dat afgaat! Mocht het bevallen, dan wordt de volgende stap een uur niet klagen. En dan iedere week een minuut erbij! En jij? Zou jij het kunnen?
Hahahaha! Ik ga niet meedoen
Is ook veiliger voor je omgeving denk ik 😉
Wat Loes zegt. Het is 1 ding om zo positief mogelijk te zijn, maar als zoals vanmorgen mijn laptop opeens compleet uitvalt dan moet er echt wel even gevloekt en geklaagd worden. Overigens heb ik ‘m gelukkig weer aan de praat, fieuw! Maar als ik er positief over had gedacht had ik dat misschien niet eens geprobeerd.
Ik zou het knap vinden als je een niet werkende laptop als positief kan zien! Zou mij niet lukken denk 😉