Bron: Pixabay.com
Woensdag
Mijn hele leven ben ik al te dik. Met een kleine tussenpoos van een paar jaar, waarin ik – onder invloed van hormonen – broodmager werd, heb ik altijd last gehad van teveel kilo’s. Het heeft echter, gek genoeg, nooit mijn leven beheerst. Natuurlijk had ik momenten waarop ik gekwetst werd door opmerkingen waar ik niet op zat te wachten. En uiteraard heb ik momenten gehad dat het heel erg pijn deed. Zo kan ik me nog herinneren dat ik met twee vriendinnen een weekendje wegging. Nadat we in onze caravan waren aangekomen, doken zij meteen in hun koffers om uit te zoeken wat ze die avond tijdens het stappen zouden dragen. Ze leenden elkaars kleding en waren druk met combineren en ronddansen in de caravan. Ik stond er wat verloren bij. Mijn kleding was nooit volgens de laatste mode. Niet omdat ik het niet kon betalen, maar omdat dat wat in de mode was, niet bij mijn figuur paste. Toen een vriendin vroeg wat ik die avond zou dragen, haalde ik mijn schouders op en riep dat het waarschijnlijk iets zou worden waar ik me geen rollade in zou voelen. Zelfspot is altijd mijn beste vriend geweest. Tenminste, dat vond ik zelf. Ik denk dat het voor de mensen om me heen bloedirritant was dat ik er op zulke momenten zo de nadruk op legde. Voor anderen was ik gewoon Petra, niet een wandelend overgewicht.
Met de juiste kleding, make-up en met mijn haar in model kon ik er nog wel mee door. Sommigen noemden me mooi en ik heb inderdaad met veel dingen wél geluk gehad. Daardoor was mijn dik zijn niet altijd een issue voor me. Zeker in de seizoenen waarin ik ‘gedekter’ gekleed kon, voelde ik me best oké.
Sinds ik de beslissing heb genomen om mijn maag te laten verkleinen is er geen moment meer geweest dat ik positief naar mezelf heb gekeken. Het lijkt wel of ik mijn lichaam afgeschreven heb. Ik walg als ik in de spiegel kijk. Dat maakt deze periode erg zwaar. Iemand met wie ik afgelopen week mijn gevoel deelde, vergeleek het met het kopen van een paar nieuwe schoenen. Als je die eenmaal hebt, dan zijn je oude schoenen waar je eigenlijk nog best tevreden mee was, ineens oud en afgetrapt. Ik straal niet meer en de glans is ervan af. Ik durf momenteel niets meer te ondernemen waarmee ik mezelf in the picture zet en ik wil het liefst onzichtbaar zijn. En juist deze periode ligt verschrikkelijk de nadruk op mijn lichaam. Ik heb vrienden en familie verteld wat ik heb besloten en welk traject er voor me ligt. Iedereen is positief en blij voor me. Ik voel me geliefd en gesteund. Tegelijkertijd doet het zoveel pijn om te moeten toegeven dat ik zwaar genoeg ben om zo’n operatie te ondergaan. Ik loog er altijd met gemak 15 kilo af. Dat kan niet meer. Dit is de naakte waarheid: mijn BMI is 40 en ik kan doodgaan aan dit lichaam. En nu weet iedereen dat…
Donderdag
Ik heb mijn kledingkast uitgemest en ik kom tijdens het opruimen een zwarte blouse tegen die ik al jaren niet meer aan kan. Omdat ik hem zo mooi vind heb ik hem nooit weg kunnen gooien. Ook nu belandt hij niet in de zak voor het Leger des Heils. Ik hang de blouse op aan mijn kast zodat hij me elke dag kan herinneren aan het nieuwe leven wat voor me ligt. Ook deze periode gaat voorbij. Nog maar een paar maanden. Maar man wat duurt dat wat wachten láááááng…
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (8)- Ik ben dóóóór
Hou je taai!
Dankjewel! Doe mijn best.
Groetjes
Petra
Hou je ogen gericht op die blouse aan de kast en op de toekomst!