De dag dat mijn ‘chauffeur’ een rijles regelde

16 januari 2018 door Irene ten Barge

Bron: commons.wikimedia CC2.0 Date, 24 April 2010, Author: FaceMePLS

“Jou ken ik wel. Ik zie jou altijd fietsen met twee jongens toch?” Klopt. Dat ben ik. Ik fiets veel. De school van de jongens: om de hoek. Mijn werk: een dorp verderop. De supermarkten, groenteboer, winkels, sportschool, zwembad: in het dorp. Kortom, het meeste is op fietsafstand. Voor degenen die denken dat dat de reden is dat ik veel fiets: helaas. Het is het gebrek aan een rijbewijs dat mij dwingt om op mijn tweewieler te springen en door weer en wind overal heen te trappen.

Dit tot groot ongenoegen van mijn man. Niet dat hij het erg vindt dat ik de afgelopen weken een aantal keren doorweekt en verkleumd op mijn werk aankwam. Maar bij feesten of bezoeken die net iets verder weg zijn, moet hij áltijd rijden. Oftewel hij is veroordeeld tot de cola. Daarentegen kan ik mijn wel glaasjes rosé wel rustig leeg sloeberen.

Al vijftien jaar geniet ik van mijn privéchauffeur. En daar gaat nu een eind aan komen. Hij vindt dat ik mijn rijbewijs moet gaan halen. “Dat is voor jou toch ook veel fijner als je gewoon de auto kan pakken,” aldus eega. Daar heeft hij misschien wel  gelijk in. Boodschappen in een kofferbak gooien en naar huis rijden is makkelijk. Het kost veel minder moeite en tijd dan zoveel mogelijk in mijn fietsmand proppen en de rest verdelen over tassen aan mijn stuur, om vervolgens (meestal tegen de wind in) naar huis te fietsen, waarna ik nog een keer mag voor alles wat ik vergeten ben. Verder brabbelt hij meestal nog iets over onafhankelijkheid.

Bron: pixabay.com

Lang verhaal, iets ingekort: hij heeft een afspraak gemaakt voor de eerste rijles. Bij iemand die ik ken. Heel erg goed ken. Zijn broer. Mijn zwager dus. De afspraak staat vast. Er is geen reden om het af te zeggen. Geen reden die mijn vent accepteert. Zwager gooit er nog wat grappen in: “Je hoeft het niet snel onder de knie te hebben hoor, wij hebben nog een nieuwe ketel nodig.”  Met mijn geweldige motoriek en afwezige talent voor autorijden ben ik bang dat hij naast een compleet nieuwe cv-installatie ook nog een flinke uitbouw van zijn huis kan betalen, voordat ik het roze pasje op zak heb.

De zenuwen gieren door mijn lichaam en dan moet de eerste rijles nog plaats vinden. Ik stotter dat ik niet gemaakt ben om achter het stuur plaats te nemen. Met Mario Kart rij ik mezelf al binnen twee seconden de afgrond in, tot groot plezier van mij twee zoons.  Bovendien kan ik op de fiets en met het openbaar vervoer toch óók overal komen? Allemaal onzin en slechte excuses, aldus de twee mannen die dit samen bekokstoofd hebben.

“Maar lieverd, weet je wel hoe verschrikkelijk veel geld het gaat kosten? Ik heb waarschijnlijk oneindig véél lessen nodig. Daar kunnen we zó veel leuke dingen van doen!” Ik probeer alles aan te grijpen om er onderuit te komen.
“Maakt me niks uit,” is zijn korte antwoord.
“Ik word hier zo zenuwachtig van,” piep ik. En dat is écht niet gelogen.
“Ach,” probeert mijn zwager mij moed in te praten, “geen zorgen, de auto is heel erg goed verzekerd.”
Een ongecontroleerd geluid van schrik komt uit mijn mond. Ik staar mijn zwager met grote ogen aan. Auto-ongelukken! Dáár had ik me tot nu toe nog geen zorgen over gemaakt. Een rilling trekt over mijn rug. Snel neem ik een slok van mijn rosé. Nu kan het nog.

Bron: pixabay.com