Mijn maat is vol (11) – Gesprek met de chirurg en algemene voorlichting (deel 2)

27 januari 2018 door Petra Kasteel

Bron: Pixabay.com

Nog steeds dinsdag
De chirurg ziet eruit als een echte arts. Of zoals ik me een arts altijd voorstel dan. Lang, grijzend en ogen die meteen vertrouwen wekken. Hij doet me een beetje denken aan Bram van der Vlugt, de ‘echte’ sinterklaas. Als hij zijn mond opentrekt dan weet ik meteen waarom, deze man heeft dezelfde scherpe humor die me meteen in mijn hart raakt.

“Jullie zijn allemaal veel te dik,” steekt hij van wal en ik slik even. Pardon?
“Jullie hebben allemaal ervaringen ten aanzien van jullie overgewicht die jullie verdriet hebben gedaan.”

Mijn gedachten glijden terug naar de zomervakantie in Kroatië twee jaar geleden. Een jongetje vraagt aan mijn zoon waarom zijn moeder zo dik is. Die avond heb ik gehuild. Ik voelde me op vakantie vrij en zorgeloos en droeg zelfs een bikini. Na dat moment heb ik nooit meer een bikini gedragen.

“Jullie kennen allemaal dat moment dat je opziet tegen een verjaardag en in een hoekje gaat zitten zodat niemand ziet dat je een gebakje eet. Jullie hebben allemaal een sticker op jullie voorhoofd zitten met daarop de tekst ‘ik vreet’. Jullie hebben allemaal te maken gehad met vooroordelen en klap-in-je-bek-momenten.” Onverminderd vuurt de arts pijnlijke quotes af die me tot diep in mijn ziel raken. De tranen schieten in mijn ogen, maar ik weiger ze te laten vallen. Niet hier met al die mensen. Alles wat hij zegt, is keihard raak. En net als ik me afvraag waarom hij zoveel pijnlijks over ons uitstort neemt het gesprek een andere wending.

Hij vertelt een verhaal. Over zijn zoons en dat zij allen net zo lang zijn geworden als hij. Dat dat zo werkt met genen. En dat 95% van de aanwezigen één of zelfs twee ouders heeft met overgewicht. Dat we wel kunnen accepteren dat we lengte of kleur ogen erven van onze ouders, maar niet dat dat met overgewichtsgenen ook zo werkt. Dat we daar tegen blijven vechten, terwijl we dat gevecht nooit kunnen winnen. We hebben aanleg en zonder hulp is het vrijwel onmogelijk om af te vallen.

Ik ben zo blij dat hij dit zegt. Ik voelde me zo’n mislukkeling dat het afvallen me niet zelf gelukt is. En dan zegt een arts dat het een niet te winnen gevecht is.

De arts legt uit hoe het werkt met teveel eten. Dat de calorieën van alles wat je eet gedeeld door acht het aantal gram is wat je ervan aankomt. Letterlijk. Hij rekent uit wat een paar buitensporigheden op een dag doen op jaarbasis. Vervolgens legt hij alles uit over de verschillende operaties. De voor- en nadelen, manieren van opereren, wat er gebeurt in de operatiekamer en hoe lang het herstel duurt. Het is allemaal niet niks. Ik merk wel dat het me minder doet dan ik had verwacht. Om mijn doel te bereiken moet ik hier doorheen. Ik ben zo verschrikkelijk geïnspireerd geraakt door deze man.

Tijdens het individuele gesprek met de arts wat na deze groepsbijeenkomst volgt, krijg ik te horen dat het team heeft besloten dat een Gastric Bypass voor mij de beste operatie is.
Daar ben ik blij mee want hier gaat mijn voorkeur ook naar uit. Ook krijg ik te horen in welk ziekenhuis ik word geopereerd.
Met de papieren voor het maken van een afspraak voor het pre-operatieve onderzoek op zak lopen mijn vriend en ik het gebouw uit. We zitten zo vol met informatie dat we een omweg lopen naar de auto om er nog even over te kunnen praten.

Omdat mijn lever moet slinken voor de operatie – omdat deze anders in de weg ligt – moet ik de komende weken al wat afvallen. Geen gesnaai meer voor mij. Het is nu echt begonnen!

Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (10) – Voorlichting en gesprek met de chirurg deel 1