Mijn maat is vol (12)- Afscheid nemen van wat was en dromen van wat komt

3 februari 2018 door Petra Kasteel

Bron: Pixabay.com

Maandag
De spanning stijgt omdat alles nu in rap tempo dichterbij komt. Het pre-operatief staat gepland en ik heb eindelijk gehoord wanneer mijn groepssessies starten. Volgende week is de eerste al van de serie van zes voorgesprekken met de groep met wie ik dit traject samen in ga. Ik vind het spannend en hoop dat ik wat aansluiting vind, want ik ga deze mensen tenslotte vaak zien en veel met ze delen. Dat is een vreemd idee, omdat ik nu nog geen idee heb wie ze zijn.
Vorige week lag ook het rapport dat is opgesteld na aanleiding van mijn individuele screening op de mat. Ik stond er versteld van hoe uitgebreid alles is opgeschreven. Wat een zorgvuldigheid.
Ik was laatst aan het neuzen op internet op zoek naar ervaringsverhalen en kwam toen ook een blog tegen van iemand die bijzonder negatief was over een Gastric Bypass operatie. “De makkelijke weg en je bent zo weer dik”, oordeelde ze. Ik weet inmiddels beter. De NOK zorgt er wel voor dat dat niet gebeurt. Afgelopen weekend ontving ik namelijk ook mijn afsprakenplanning voor de komende tijd. Tot mei 2019 staat alles gepland. De gesprekken met de diëtist, arts en psycholoog en de weeg-, meet- en tussentijdse bijsturingsmomenten. Als je van je pad afdwaalt, merken zij dat meteen. Er wordt veel tijd, geld en energie in je geïnvesteerd, dus ze verwachten niet anders dan maximale inzet. En ik wil er ook echt voor gaan. Tegelijkertijd ontbreekt het me momenteel aan elke vorm van motivatie. Ik ben moe, zenuwachtig en ook wel bang voor wat komen gaat.
Toen de diëtist zei tijdens mijn screening dat ik op moest passen voor nu-kan-het-nog-momenten met bijbehorende gewichtstoename vond ik dat zó belachelijk. Als je die keuze hebt gemaakt, dan prop je je toch niet voor die tijd nog even gezellig vol? Ik merk echter dat ik ze zelf af en toe ook heb. Zo zijn we met ons gezin nog een keer gaan steengrillen en komt er in het weekend na een week zonder loze calorieën toch zo nu en dan chips op tafel. Mijn lijf reageert helemaal niet goed op dat plotselinge vette eten en toch overheerst het gevoel dat het na de operatie niet meer gezellig kan zijn en dat het nú nog even moet. Ik heb voorbeelden genoeg die bewijzen dat dat onzin is, maar eten is voor mij zo onlosmakelijk verbonden met gezellig zijn, dat ik bang ben dat ik niet meer leuk ben als ik straks aan de vla zit. Dat maakt me angstig en onrustig, ik slaap slecht en heb stress, kom daardoor aan en voel me nog beroerder.
Alles staat momenteel in het teken van dat wat komen gaat. Vriend en ik nemen uitgebreid afscheid van mijn rondingen (iemand gaat ze wél missen) en ik denk vaak als ik ergens ben aan hoe ik er volgend jaar bij zal zitten. Met mijn verjaardag kreeg ik tupperwarebakjes omdat ik straks een tijd overal mijn eten mee naartoe moet slepen. Vrienden en familie steunen me en ook offline krijg ik veel steun van de lezers van HoeVrouwenDenken. Ik kan op Facebook niet reageren, maar weet dat ik alles lees en het enorm waardeer.
Zoals het er nu naar uitziet vindt de operatie eind maart plaats. Wat eind oktober begon bij een afspraak bij de huisarts, wordt nu heel echt. Elke dag ben ik er mee bezig. Krijg ik een oude kop? Heb ik straks flubberend vel? Ben ik iemand die niet afvalt? En de leukere gedachte: in welke winkel ga ik straks mijn eerste jurkje kopen?

Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat is vol (11)- Gesprek chirurg en algemene voorlichting (2)