Muziek uit het verleden

22 februari 2018 door Marga Mansveld

Bron: Pixabay.com/ Stevens21

Het was weer zo’n week. Je kent ze wel. Zo’n week waarin het voelt alsof álles tegenzit. Iets wat uiteindelijk natuurlijk best meevalt, maar hoe zeer je ook je best doet om jezelf te vertellen dat er zoveel moois is, je ziet het even niet.

Zo’n week waarin de avonden lang zijn en de nachten te kort, doorgebracht met plafondstaren en piekeren. In de grote zoektocht naar rust rommel ik wat op YouTube. Op zoek naar muziek die mijn hart en hoofd tot rust brengt. Ik vind een cd die bol staat van herinneringen. Het was een van de eerste cd’s die we thuis hadden. Mijn moeder, net zo gek op Ierse muziek met een new age touch als ik, draaide hem vaak. En ik ook, later, toen ik mijn eigen cd-speler bezat.

Bij de eerste klanken droom ik weg. Terug naar vroeger.

Ik ben een jaar of twaalf. Terwijl mijn moeder zich een weg baant door een berg strijkgoed die – bij gebrek aan ruimte – in de woonkamer wordt weggewerkt, zit ik heerlijk weggedoken in de bank samen met haar te luisteren en te zingen. Ik zong graag voor haar en deed dat destijds nog met een gevoel van: “later als ik groot ben, word ik er beroemd mee!” Dat groot worden is maar gedeeltelijk gelukt. En beroemd? Ach, in de douche klinkt alles zoveel beter…

Gevoelens van veiligheid stromen door me heen. Nauwelijks verantwoordelijkheden, zeeën van tijd en problemen waren altijd oplosbaar. Ik zie mijzelf ook weer zitten in mijn kleine tienerkamer, op mijn opklapbed. Met stapels huiswerk om me heen was mijn grootste zorg of ik wel voldoende voor die ene repetitie had geleerd en of “hij” nou wel of niet ook “op mij” was. De tijd was eindeloos. Uren heb ik versleten met uitslapen en mijn tijd wegvervelen, wachtend op volwassenheid en het moment dat school eindelijk tot het verleden behoorde.

Wat zou ik nu graag teruggaan om dat meisje van toen wakker te schudden.
“Sta op, leef, NU!! Dat ‘later’ ziet er zoveel minder mooi uit dan waar je nu van droomt. En de tijd, die zich nu nog eindeloos voor je uit lijkt te strekken, tikt sneller weg dan je denkt. Het verdriet dat je soms denkt te hebben, is níéts vergeleken bij de tranen die nog zullen gaan vloeien. Gevoelens van totale onmacht en verlies zullen je verlammen en je zult soms geen weg met jezelf weten. Geniet nou toch van deze onbezonnen tijd? Voor je het weet, realiseer je je te laat dat hij al voorbij is…”

Gelukkig is het niet mogelijk om terug te gaan en kan ik mijn 12-jarige zelf niet uit haar onschuld trekken. Zij heeft genoten van een onbezorgde jeugd met de liefde van haar ouders en zus, in zalige onwetendheid over haar “later”.
Later is nu en ook nu is er een later. Net als toen weet ik niet wat de toekomst me brengen zal. Maar dat die niet alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn, laat zich wel voorspellen.

Zal mijn 60-jarige ik verlangend terugdenken aan mijn 40-jarige nu? Denk ik dan hetzelfde als ik nu denk? Ik weet waarschijnlijk nog niet half wat écht verdriet en écht verlies is.

En toch… zijn er soms van die weken.

Weken waarin de tranen rijkelijk vloeien en waarin gevoelens van tekortschieten zich maar moeilijk laten wegdrukken. Waarin ik met weemoed terugdenk aan vroeger en zowel pijnlijke als mooie herinneringen voorbij komen in mijn hoofd.

Het slapen wil nog steeds niet lukken, maar terwijl de mooie stem hart verwarmt, breekt er in het donker toch een kleine glimlach door op mijn gezicht.

Ook verschenen op mijn eigen site.