Bron: PIXABAY
Toen ik drie werd, kreeg ik een echt Schots rokje voor mijn verjaardag. Ik vond het geweldig. Ik herinner me nog heel goed dat ik mezelf in de spiegel van mijn moeders’ witte kaptafel bekeek. Ik stond op de stoel om het echt goed te zien. Vooral die grote speld maakte het voor mij helemaal af. Tot mijn zevende weigerde ik broeken en schoenen met veters te dragen. Dat vond ik voor jongetjes. Ik droeg alleen schoenen met riempjes en jurkjes en rokjes in alle kleuren, behalve bruin. Bruin vond ik vies.
Je zou verwachten dat ik een echt meisje-meisje was, maar ik klom ook in bomen, voetbalde op straat en op mijn fiets was ik Joop Zoetemelk en Gerrie Knetemann tegelijk. Bovendien wilde ik kunstschaatsster worden, dus ik deed de meest gevaarlijke dingen op mijn rollerskates. En in de winter uiteraard op mijn echte schaatsen. Mijn maillots zaten dan ook altijd vol met vilten plaatjes die mijn moeder over de gaten heen had genaaid en bij de ellebogen moesten de jurkjes regelmatig hersteld worden.
Poppen vond ik leuk, maar Barbie’s heb ik altijd tuttig gevonden. Meisjesboeken en strips zoals Penny en Tina haatte ik. Ik had een abonnement op ‘Eppo Wordt Vervolgd’ en ik hield van spannende boeken. Sprookjes las ik ook met veel plezier. Die prinsen deden me niet zoveel; zodra die in beeld kwamen was het sprookje toch al afgelopen. Maar zo’n prachtige jurk met glazen muiltjes leek me wel wat. Ik wilde ook een tijdje mijn naam veranderen naar Wendy. Peter Pan, met zijn mooie groene laarzen, die mij kwam halen en liet vliegen. Daar droomde ik van.
Ja, ik ben mij mijn hele leven al volledig bewust van het feit dat ik een meisje ben, maar Janneke en Feye voeden hun dochters geheel genderneutraal op. Want Janneke en Feye zijn hippe Amsterdamse antropologen. Ze hebben ergens gehoord dat het goed is om niet té rolbevestigend te zijn in het geslacht van hun kinderen, maar lijken daarmee volledig te vergeten dat dit niet betekent dat je net moet doen alsof mannelijk en vrouwelijk niet bestaat.
Mannelijk en vrouwelijk zijn sowieso nogal rekbare begrippen. Iedereen heeft zowel mannelijke als vrouwelijke kanten. Meestal ‘zijn’ mannen iets meer man en vrouwen iets meer vrouw, sommige mannen hebben wat meer vrouwelijke eigenschappen, sommige vrouwen hebben wat meer mannelijke eigenschappen. Maar wie houdt nou precies de score bij? Soms voelt iemand zich anders dan het lichaam waarin diegene geboren is. En heel soms is iemand qua lichamelijke kenmerken noch man, noch vrouw, maar zelfs zo iemand voelt zich vaak toch òf meer man òf meer vrouw.
Ondanks dat er dus nogal wat variaties zijn in mensen qua gender en ‘gender-gevoel’, is het geslacht wel degelijk belangrijk voor onze eigen identiteit. Als het niet belangrijk zou zijn, zou toch nooit iemand al die zware operaties en hormoonbehandelingen ondergaan om van geslacht te veranderen?!
Laat iedereen het toch lekker zelf uitzoeken. Als een meisje roze prinsessenschoenen aan wil, prima. En als een jongen een gele feeënjurk wil dragen, óók goed. Laten we daar toch allemaal niet zo overdreven over doen.
