Toen Stephen Hawking overleed, moest ik wel even slikken. Wat een held was die man. Los van zijn genialiteit moet hij een ongelooflijke wilskracht hebben gehad. Toen zijn ziekte ALS werd geconstateerd kreeg hij nog twee jaar van zijn artsen. Hij hield het meer dan vijftig jaar vol, ondanks steeds verder gaande invaliditeit. En met gevoel voor humor. Zo verscheen hij in Star Trek, Monty Python en The Big Bang Theory en als tekenfilmfiguur onder andere in The Simpsons en Family Guy. Hij schreef ook kinderboeken ontdekte ik zojuist.
Bron: pixabay.com
Naar nu blijkt is hij vrij letterlijk tot op zijn sterfbed nog bezig geweest met zijn vak. Binnenkort wordt een artikel gepubliceerd dat hij heeft geschreven samen met de Belg Thomas Hertog, die ook bij Hawking is gepromoveerd. Het artikel gaat over een theorie die erop neer komt dat er niet één, maar meerdere universa zouden zijn ontstaan bij de oerknal. Ik pretendeer niet de theorie zelf te begrijpen, maar nadat ik van mijn stoel geflikkerd was maakte ik toch even een sprongetje.
Wat ongelooflijk cool! Stel je voor dat er een andere versie van jou in een ander universum rondstapt. Nou ja, dat is natuurlijk vergezocht of misschien zelfs onnozel. De mogelijkheden zijn zelfs met exact dezelfde bouwstenen toch gigantisch, zo niet oneindig. Maar een mens mag dromen nietwaar?
Het is een favoriet onderwerp in de sciencefiction literatuur. In Star Trek: Deep Space Nine (mijn favoriet) loopt er een hele verhaallijn rond dit thema. De personages uit het alternatieve universum zijn vaak kwaadaardige tegenpolen van hun “originelen”. Dat is op zich al lollig, de acteurs kunnen een heel andere kant van zichzelf laten zien. Maar het idee dat je in zo’n situatie de boel kan besodemieteren door je evenknie te vervangen is ook spannend. Even in de huid van een ander stappen, het lijkt me geweldig.
Mijn grote held Terry Pratchett geeft er weer een heel andere draai aan in de serie boeken beginnend met The Long Earth. Hier gaat de hoofdpersoon op avontuur langs zoveel mogelijk parallelle werelden met het schip (een stepper) de Mark Twain en een tot Artificial Intelligence gereïncarneerde Tibetaan (je moet er maar op komen haha). De bevolking van “Datum Earth” is al volop aan het koloniseren in nabijgelegen werelden. Ondertussen schijnt er een catastrofe aan te komen die alle leven absorbeert voor het verder naar de volgende wereld trekt. De boeken zijn minder humoristisch dan alle andere boeken van deze geweldige schrijver, maar de theorie erachter is fascinerend en realistischer dan het Star Trek-verhaal. Ik wou dat ik een greintje van de fantasie had van Terry. Lees zijn boeken (vooral de Schijfwereld), echt, je gaat hardop zitten lachen, ook als je geen fantasy-liefhebber bent.
Wat Stephen Hawking heeft gepresteerd in zijn vakgebied is minder grappig, maar wel buitengewoon indrukwekkend. En ik denk dat ik gewoon voor de leut die kinderboeken maar eens ga lezen. Die zouden best nog wel eens humoristisch kunnen zijn. Hoe dan ook is er een groot man verloren gegaan. Rust vredig, Stephen.
Kees zegt
De long earth serie is minder humoristisch, omdat die samen met Stephen Baxter is geschreven.
Baxter is wat mij betreft één van de beste SF-schrijvers ooit. Qua ideeën. Zijn stijl is zo droog als hop.
Pratchett is (was) geniaal. Inderdaad zijn zijn Discworld boeken onovertroffen.
Ik hou mijn hart vast voor Baxter, trouwens. Mijn top drie favoriete SF schrijvers (Douglas Adams, Iain Banks en Pratchett) zijn allemaal veel te jong overleden. Daar ben ik echt ziek van.
mack zegt
Ook zijn boeken voor volwassenen zijn prima te lezen vind ik. Je hoeft het echt niet alles te begrijpen.
Karin van der Stoop zegt
Mack: Als je het over Terry hebt; de meeste boeken zijn voor volwassenen. Al moet ik toegeven dat ik vooral van de kinderseries over Tiffany en de Nac Mac Feegles ontzettend heb genoten. Nou ja, don’t get me started…ik heb bijna de hele serie al 2 keer gelezen en ik zal dat met genoegen nog een 3e keer doen. Om te janken dat die man ons zo vroeg ontvallen is (gelukkig wel meer dan 60 boeken nalatend). Sterker nog, ik heb het laatste boek The Sheperds Crown (go Tiffany!) expres heeeel langzaam gelezen en ik moest inderdaad janken toen ik het uit had. Een beetje bizar misschien. Maar het idee dat de wereld vanaf toen onthouden werd van de ongelooflijke fantasie, humor en wijsheid van de man is wat mij betreft echt iets om verdrietig over te zijn. Snik, ik krijg er weer een brok van in mijn keel. Wat een gemis.
Ahum, sorry medelezers, ik hou eigenlijk niet zo van heldenverering. Maar Terry is het echt waard.